هر که اوشد آشنا و یار تو ** شد حقیر و خوار در دیدار تو

هر که او بیگانه باشد با تو هم ** پیش تو او بس مه‌است و محترم

این هم از تاثیر آن بیماریست ** زهر او در جمله جفتان ساریست

دفع آن علت بباید کرد زود ** که شکر با آن حدث خواهد نمود

هر خوشی کاید به تو ناخوش شود ** آب حیوان گر رسد آتش شود 2685

کیمیای مرگ و جسکست آن صفت ** مرگ گردد زان حیاتت عاقبت

بس غدایی که ز وی دل زنده شد ** چون بیامد در تن تو گنده شد

بس عزیزی که بناز اشکار شد ** چون شکارت شد بر تو خوار شد

آشنایی عقل با عقل از صفا ** چون شود هر دم فزون باشد ولا

آشنایی نفس با هر نفس پست ** تو یقین می‌دان که دم دم کمترست 2690

زانک نفسش گرد علت می‌تند ** معرفت را زود فاسد می‌کند

گر نخواهی دوست را فردا نفیر ** دوستی با عاقل و با عقل گیر

از سموم نفس چون با علتی ** هر چه گیری تو مرض را آلتی

گر بگیری گوهری سنگی شود ** ور بگیری مهر دل جنگی شود

ور بگیری نکته‌ی بکری لطیف ** بعد درکت گشت بی‌ذوق و کثیف 2695

که من این را بس شنیدم کهنه شد ** چیز دیگر گو بجز آن ای عضد

چیز دیگر تازه و نو گفته گیر ** باز فردا زان شوی سیر و نفیر

دفع علت کن چو علت خو شود ** هرحدیثی کهنه پیشت نو شود

تا که از کهنه برآرد برگ نو ** بشکفاند کهنه صد خوشه ز گو

ما طبیبانیم شاگردان حق ** بحر قلزم دید ما را فانفلق 2700

آن طبیبان طبیعت دیگرند ** که به دل از راه نبضی بنگرند

ما به دل بی واسطه خوش بنگریم ** کز فراست ما به عالی منظریم

آن طبیبان غذااند و ثمار ** جان حیوانی بدیشان استوار

ما طبیبان فعالیم و مقال ** ملهم ما پرتو نور جلال

کین چنین فعلی ترا نافع بود ** و آنچنان فعلی ز ره قاطع بود 2705