استخوان حرص تو در وقت درد ** درهم آید خرد گردد در نورد

گویی از توبه بسازم خانه‌ای ** در زمستان باشدم استانه‌ای

چون بشد درد و شدت آن حرص زفت ** همچو سگ سودای خانه از تو رفت

شکر نعمت خوشتر از نعمت بود ** شکرباره کی سوی نعمت رود 2895

شکر جان نعمت و نعمت چو پوست ** ز آنک شکر آرد ترا تا کوی دوست

نعمت آرد غفلت و شکر انتباه ** صید نعمت کن بدام شکر شاه

نعمت شکرت کند پرچشم و میر ** تا کنی صد نعمت ایثار فقیر

سیر نوشی از طعام و نقل حق ** تا رود از تو شکم‌خواری و دق

منع کردن انبیا را از نصیحت کردن و حجت آوردن جبریانه

قوم گفتند ای نصوحان بس بود ** اینچ گفتید ار درین ده کس بود 2900

قفل بر دلهای ما بنهاد حق ** کس نداند برد بر خالق سبق

نقش ما این کرد آن تصویرگر ** این نخواهد شد بگفت و گو دگر

سنگ را صد سال گویی لعل شو ** کهنه را صد سال گویی باش نو

خاک را گویی صفات آب گیر ** آب را گویی عسل شو یا که شیر

خالق افلاک او و افلاکیان ** خالق آب و تراب و خاکیان 2905

آسمان را داد دوران و صفا ** آب و گل را تیره رویی و نما

کی تواند آسمان دردی گزید ** کی تواند آب و گل صفوت خرید

قسمتی کردست هر یک را رهی ** کی کهی گردد بجهدی چون کهی

جواب انبیا علیهم السلام مر جبریان را

انبیا گفتند کاری آفرید ** وصفهایی که نتان زان سر کشید

و آفرید او وصفهای عارضی ** که کسی مبغوض می‌گردد رضی 2910

سنگ را گویی که زر شو بیهده‌ست ** مس را گویی که زر شو راه هست

ریگ را گویی که گل شو عاجزست ** خاک را گویی که گل شو جایزست

رنجها دادست کان را چاره نیست ** آن بمثل لنگی و فطس و عمیست

رنجها دادست کان را چاره هست ** آن بمثل لقوه و درد سرست

این دواها ساخت بهر ایتلاف ** نیست این درد و دواها از گزاف 2915

بلک اغلب رنجها را چاره هست ** چون بجد جویی بیاید آن بدست

مکرر کردن کافران حجتهای جبریانه را