آن دل مردی که از زن کم بود ** آن دلی باشد که کم ز اشکم بود

قصه‌ی فریاد رسیدن رسول علیه السلام کاروان عرب را کی از تشنگی و بی‌آبی در مانده بودند و دل بر مرگ نهاده شتران و خلق زبان برون انداخته

اندر آن وادی گروهی از عرب ** خشک شد از قحط بارانشان قرب 3130

در میان آن بیابان مانده ** کاروانی مرگ خود بر خوانده

ناگهانی آن مغیث هر دو کون ** مصطفی پیدا شد از ره بهر عون

دید آنجا کاروانی بس بزرگ ** بر تف ریگ و ره صعب و سترگ

اشترانشان را زبان آویخته ** خلق اندر ریگ هر سو ریخته

رحمش آمد گفت هین زوتر روید ** چند یاری سوی آن کثبان دوید 3135

گر سیاهی بر شتر مشک آورد ** سوی میر خود به زودی می‌برد

آن شتربان سیه را با شتر ** سوی من آرید با فرمان مر

سوی کثبان آمدند آن طالبان ** بعد یکساعت بدیدند آنچنان

بنده‌ای می‌شد سیه با اشتری ** راویه پر آب چون هدیه‌بری

پس بدو گفتند می‌خواند ترا ** این طرف فخر البشر خیر الوری 3140

گفت من نشناسم او را کیست او ** گفت او آن ماه‌روی قندخو

نوعها تعریف کردندش که هست ** گفت مانا او مگر آن شاعرست

که گروهی را زبون کرد او بسحر ** من نیایم جانب او نیم شبر

کش‌کشانش آوریدند آن طرف ** او فغان برداشت در تشنیع و تف

چون کشیدندش به پیش آن عزیز ** گفت نوشید آب و بردارید نیز 3145

جمله را زان مشک او سیراب کرد ** اشتران و هر کسی زان آب خورد

راویه پر کرد و مشک از مشک او ** ابر گردون خیره ماند از رشک او

این کسی دیدست کز یک راویه ** سرد گردد سوز چندان هاویه

این کسی دیدست کز یک مشک آب ** گشت چندین مشک پر بی اضطراب

مشک خود روپوش بود و موج فضل ** می‌رسید از امر او از بحر اصل 3150

آب از جوشش همی‌گردد هوا ** و آن هوا گردد ز سردی آبها

بلک بی علت و بیرون زین حکم ** آب رویانید تکوین از عدم

تو ز طفلی چون سببها دیده‌ای ** در سبب از جهل بر چفسیده‌ای