گوید از خاری چرا افتم بغم ** خنده را من خود ز خار آورده‌ام

هرچه از تو یاوه گردد از قضا ** تو یقین دان که خریدت از بلا 3260

ما التصوف قال وجدان الفرح ** فی الفاد عند اتیان الترح

آن عقابش را عقابی دان که او ** در ربود آن موزه را زان نیک‌خو

تا رهاند پاش را از زخم مار ** ای خنک عقلی که باشد بی غبار

گفت لا تاسوا علی ما فاتکم ** ان اتی السرحان واردی شاتکم

کان بلا دفع بلاهای بزرگ ** و آن زیان منع زیانهای سترگ 3265

استدعاء آن مرد از موسی زبان بهایم با طیور

گفت موسی را یکی مرد جوان ** که بیاموزم زبان جانوران

تا بود کز بانگ حیوانات و دد ** عبرتی حاصل کنم در دین خود

چون زبانهای بنی آدم همه ** در پی آبست و نان و دمدمه

بوک حیوانات را دردی دگر ** باشد از تدبیر هنگام گذر

گفت موسی رو گذر کن زین هوس ** کین خطر دارد بسی در پیش و پس 3270

عبرت و بیداری از یزدان طلب ** نه از کتاب و از مقال و حرف و لب

گرم‌تر شد مرد زان منعش که کرد ** گرم‌تر گردد همی از منع مرد

گفت ای موسی چو نور تو بتافت ** هر چه چیزی بود چیزی از تو یافت

مر مرا محروم کردن زین مراد ** لایق لطفت نباشد ای جواد

این زمان قایم مقام حق توی ** یاس باشد گر مرا مانع شوی 3275

گفت موسی یا رب این مرد سلیم ** سخره کردستش مگر دیو رجیم

گر بیاموزم زیان‌کارش بود ** ور نیاموزم دلش بد می‌شود

گفت ای موسی بیاموزش که ما ** رد نکردیم از کرم هرگز دعا

گفت یا رب او پشیمانی خورد ** دست خاید جامه‌ها را بر درد

نیست قدرت هر کسی را سازوار ** عجز بهتر مایه‌ی پرهیزکار 3280

فقر ازین رو فخر آمد جاودان ** که به تقوی ماند دست نارسان

زان غنا و زان غنی مردود شد ** که ز قدرت صبرها بدرود شد

آدمی را عجز و فقر آمد امان ** از بلای نفس پر حرص و غمان