باغ گفتم نعمت بی‌کیف را ** کاصل نعمتهاست و مجمع باغها

باغ گفتم نعمت بی‌کیف را ** کاصل نعمتهاست و مجمع باغها 3405

ورنه لا عین رات چه جای باغ ** گفت نور غیب را یزدان چراغ

مثل نبود آن مثال آن بود ** تا برد بوی آنک او حیران بود

حاصل آن زن دید آن را مست شد ** زان تجلی آن ضعیف از دست شد

دید در قصری نبشته نام خویش ** آن خود دانستش آن محبوب‌کیش

بعد از آن گفتند کین نعمت وراست ** کو بجان بازی بجز صادق نخاست 3410

خدمت بسیار می‌بایست کرد ** مر ترا تا بر خوری زین چاشت‌خورد

چون تو کاهل بودی اندر التجا ** آن مصیبتها عوض دادت خدا

گفت یا رب تا به صد سال و فزون ** این چنینم ده بریز از من تو خون

اندر آن باغ او چو آمد پیش پیش ** دید در وی جمله فرزندان خویش

گفت از من کم شد از تو گم نشد ** بی دو چشم غیب کس مردم نشد 3415

تو نکردی فصد و از بینی دوید ** خون افزون تا ز تب جانت رهید

مغز هر میوه بهست از پوستش ** پوست دان تن را و مغز آن دوستش

مغز نغزی دارد آخر آدمی ** یکدمی آن را طلب گر زان دمی

در آمدن حمزه رضی الله عنه در جنگ بی زره

اندر آخر حمزه چون در صف شدی ** بی زره سرمست در غزو آمدی

سینه باز و تن برهنه پیش پیش ** در فکندی در صف شمشیر خویش 3420

خلق پرسیدند کای عم رسول ** ای هزبر صف‌شکن شاه فحول

نه تو لا تلقوا بایدیکم الی ** تهلکه خواندی ز پیغام خدا

پس چرا تو خویش را در تهلکه ** می در اندازی چنین در معرکه

چون جوان بودی و زفت و سخت‌زه ** تو نمی‌رفتی سوی صف بی زره

چون شدی پیر و ضعیف و منحنی ** پرده‌های لا ابالی می‌زنی 3425

لا ابالی‌وار با تیغ و سنان ** می‌نمایی دار و گیر و امتحان

تیغ حرمت می‌ندارد پیر را ** کی بود تمییز تیغ و تیر را

زین نسق غمخوارگان بی‌خبر ** پند می‌دادند او را از غیر

جواب حمزه مر خلق را

گفت حمزه چونک بودم من جوان ** مرگ می‌دیدم وداع این جهان