یار نیکت رفت بر چرخ برین ** یار فسقت رفت در قعر زمین

تو بماندی در میانه آنچنان ** بی‌مدد چون آتشی از کاروان

دامن او گیر ای یار دلیر ** کو منزه باشد از بالا و زیر

نه چو عیسی سوی گردون بر شود ** نه چو قارون در زمین اندر رود 345

با تو باشد در مکان و بی‌مکان ** چون بمانی از سرا و از دکان

او بر آرد از کدورتها صفا ** مر جفاهای ترا گیرد وفا

چون جفا آری فرستد گوشمال ** تا ز نقصان وا روی سوی کمال

چون تو وردی ترک کردی در روش ** بر تو قبضی آید از رنج و تبش

آن ادب کردن بود یعنی مکن ** هیچ تحویلی از آن عهد کهن 350

پیش از آن کین قبض زنجیری شود ** این که دلگیریست پاگیری شود

رنج معقولت شود محسوس و فاش ** تا نگیری این اشارت را بلاش

در معاصی قبضها دلگیر شد ** قبضها بعد از اجل زنجیر شد

نعط من اعرض هنا عن ذکرنا ** عیشة ضنک و نجزی بالعمی

دزد چون مال کسان را می‌برد ** قبض و دلتنگی دلش را می‌خلد 355

او همی‌گوید عجب این قبض چیست ** قبض آن مظلوم کز شرت گریست

چون بدین قبض التفاتی کم کند ** باد اصرار آتشش را دم کند

قبض دل قبض عوان شد لاجرم ** گشت محسوس آن معانی زد علم

غصه‌ها زندان شدست و چارمیخ ** غصه بیخست و بروید شاخ بیخ

بیخ پنهان بود هم شد آشکار ** قبض و بسط اندرون بیخی شمار 360

چونک بیخ بد بود زودش بزن ** تا نروید زشت‌خاری در چمن

قبض دیدی چاره‌ی آن قبض کن ** زانک سرها جمله می‌روید ز بن

بسط دیدی بسط خود را آب ده ** چون بر آید میوه با اصحاب ده

باقی قصه‌ی اهل سبا

آن سبا ز اهل صبا بودند و خام ** کارشان کفران نعمت با کرام

باشد آن کفران نعمت در مثال ** که کنی با محسن خود تو جدال 365

که نمی‌باید مرا این نیکوی ** من برنجم زین چه رنجم می‌شوی