گفت تاب فرقتم زین پس نماند ** صبر کی داند خلاعت را نشاند

از فراق این خاکها شوره بود ** آب زرد و گنده و تیره شود 3690

باد جان‌افزا وخم گردد وبا ** آتشی خاکستری گردد هبا

باغ چون جنت شود دار المرض ** زرد و ریزان برگ او اندر حرض

عقل دراک از فراق دوستان ** همچو تیرانداز اشکسته کمان

دوزخ از فرقت چنان سوزان شدست ** پیر از فرقت چنان لرزان شدست

گر بگویم از فراق چون شرار ** تا قیامت یک بود از صد هزار 3695

پس ز شرح سوز او کم زن نفس ** رب سلم رب سلم گوی و بس

هرچه از وی شاد گردی در جهان ** از فراق او بیندیش آن زمان

زانچ گشتی شاد بس کس شاد شد ** آخر از وی جست و همچون باد شد

از تو هم بجهد تو دل بر وی منه ** پیش از آن کو بجهد از وی تو بجه

پیدا شدن روح القدس بصورت آدمی بر مریم بوقت برهنگی و غسل کردن و پناه گرفتن بحق تعالی

همچو مریم گوی پیش از فوت ملک ** نقش را کالعوذ بالرحمن منک 3700

دید مریم صورتی بس جان‌فزا ** جان‌فزایی دلربایی در خلا

پیش او بر رست از روی زمین ** چون مه وخورشید آن روح الامین

از زمین بر رست خوبی بی‌نقاب ** آنچنان کز شرق روید آفتاب

لرزه بر اعضای مریم اوفتاد ** کو برهنه بود و ترسید از فساد

صورتی که یوسف ار دیدی عیان ** دست از حیرت بریدی چو زنان 3705

همچو گل پیشش برویید آن ز گل ** چون خیالی که بر آرد سر ز دل

گشت بی‌خود مریم و در بی‌خودی ** گفت بجهم در پناه ایزدی

زانک عادت کرده بود آن پاک‌جیب ** در هزیمت رخت بردن سوی غیب

چون جهان را دید ملکی بی‌قرار ** حازمانه ساخت زان حضرت حصار

تا به گاه مرگ حصنی باشدش ** که نیابد خصم راه مقصدش 3710

از پناه حق حصاری به ندید ** یورتگه نزدیک آن دز برگزید

چون بدید آن غمزه‌های عقل‌سوز ** که ازو می‌شد جگرها تیردوز

شاه و لشکر حلقه در گوشش شده ** خسروان هوش بیهوشش شده