از زمین بر رست خوبی بی‌نقاب ** آنچنان کز شرق روید آفتاب

لرزه بر اعضای مریم اوفتاد ** کو برهنه بود و ترسید از فساد

صورتی که یوسف ار دیدی عیان ** دست از حیرت بریدی چو زنان 3705

همچو گل پیشش برویید آن ز گل ** چون خیالی که بر آرد سر ز دل

گشت بی‌خود مریم و در بی‌خودی ** گفت بجهم در پناه ایزدی

زانک عادت کرده بود آن پاک‌جیب ** در هزیمت رخت بردن سوی غیب

چون جهان را دید ملکی بی‌قرار ** حازمانه ساخت زان حضرت حصار

تا به گاه مرگ حصنی باشدش ** که نیابد خصم راه مقصدش 3710

از پناه حق حصاری به ندید ** یورتگه نزدیک آن دز برگزید

چون بدید آن غمزه‌های عقل‌سوز ** که ازو می‌شد جگرها تیردوز

شاه و لشکر حلقه در گوشش شده ** خسروان هوش بیهوشش شده

صد هزاران شاه مملوکش برق ** صد هزاران بدر را داده به دق

زهره نی مر زهره را تا دم زند ** عقل کلش چون ببیند کم زند 3715

من چگویم که مرا در دوخته‌ست ** دمگهم را دمگه او سوخته‌ست

دود آن نارم دلیلم من برو ** دور از آن شه باطل ما عبروا

خود نباشد آفتابی را دلیل ** جز که نور آفتاب مستطیل

سایه کی بود تا دلیل او بود ** این بستش کع ذلیل او بود

این جلالت در دلالت صادقست ** جمله ادراکات پس او سابقست 3720

جمله ادراکات بر خرهای لنگ ** او سوار باد پران چون خدنگ

گر گریزد کس نیابد گرد شه ** ور گریزند او بگیرد پیش ره

جمله ادراکات را آرام نی ** وقت میدانست وقت جام نی

آن یکی وهمی چو بازی می‌پرد ** وآن دگر چون تیر معبر می‌درد

وان دگر چون کشتی با بادبان ** وآن دگر اندر تراجع هر زمان 3725

چون شکاری می‌نمایدشان ز دور ** جمله حمله می‌فزایند آن طیور

چونک ناپیدا شود حیران شوند ** همچو جغدان سوی هر ویران شوند