یطلب الانسان فی الصیف الشتا ** فاذا جاء الشتا انکر ذا

فهو لا یرضی بحال ابدا ** لا بضیق لا بعیش رغدا

قتل الانسان ما اکفره ** کلما نال هدی انکره

نفس زین سانست زان شد کشتنی ** اقتلوا انفسکم گفت آن سنی

خار سه سویست هر چون کش نهی ** در خلد وز زخم او تو کی جهی 375

آتش ترک هوا در خار زن ** دست اندر یار نیکوکار زن

چون ز حد بردند اصحاب سبا ** که بپیش ما وبا به از صبا

ناصحانشان در نصیحت آمدند ** از فسوق و کفر مانع می‌شدند

قصد خون ناصحان می‌داشتند ** تخم فسق و کافری می‌کاشتند

چون قضا آید شود تنگ این جهان ** از قضا حلوا شود رنج دهان 380

گفت اذا جاء القضا ضاق الفضا ** تحجب الابصار اذ جاء القضا

چشم بسته می‌شود وقت قضا ** تا نبیند چشم کحل چشم را

مکر آن فارس چو انگیزید گرد ** آن غبارت ز استغاثت دور کرد

سوی فارس رو مرو سوی غبار ** ورنه بر تو کوبد آن مکر سوار

گفت حق آن را که این گرگش بخورد ** دید گرد گرگ چون زاری نکرد 385

او نمی‌دانست گرد گرگ را ** با چنین دانش چرا کرد او چرا

گوسفندان بوی گرگ با گزند ** می‌بدانند و بهر سو می‌خزند

مغز حیوانات بوی شیر را ** می‌بداند ترک می‌گوید چرا

بوی شیر خشم دیدی باز گرد ** با مناجات و حذر انباز گرد

وا نگشتند آن گروه از گرد گرگ ** گرگ محنت بعد گرد آمد سترگ 390

بر درید آن گوسفندان را بخشم ** که ز چوپان خرد بستند چشم

چند چوپانشان بخواند و نامدند ** خاک غم در چشم چوپان می‌زدند

که برو ما از تو خود چوپان‌تریم ** چون تبع گردیم هر یک سروریم

طعمه‌ی گرگیم و آن یار نه ** هیزم ناریم و آن عار نه

حمیتی بد جاهلیت در دماغ ** بانگ شومی بر دمنشان کرد زاغ 395