هرکجا باشد شه ما را بساط ** هست صحرا گر بود سم الخیاط

هرکجا باشد شه ما را بساط ** هست صحرا گر بود سم الخیاط 3810

هر کجا که یوسفی باشد چو ماه ** جنتست ارچه که باشد قعر چاه

منع کردن دوستان او را از رجوع کردن به بخارا وتهدید کردن و لاابالی گفتن او

گفت او را ناصحی ای بی‌خبر ** عاقبت اندیش اگر داری هنر

درنگر پس را به عقل و پیش را ** همچو پروانه مسوزان خویش را

چون بخارا می‌روی دیوانه‌ای ** لایق زنجیر و زندان‌خانه‌ای

او ز تو آهن همی‌خاید ز خشم ** او همی‌جوید ترا با بیست چشم 3815

می‌کند او تیز از بهر تو کارد ** او سگ قحطست و تو انبان آرد

چون رهیدی و خدایت راه داد ** سوی زندان می‌روی چونت فتاد

بر تو گر ده‌گون موکل آمدی ** عقل بایستی کز ایشان کم زدی

چون موکل نیست بر تو هیچ‌کس ** از چه بسته گشت بر تو پیش و پس

عشق پنهان کرده بود او را اسیر ** آن موکل را نمی‌دید آن نذیر 3820

هر موکل را موکل مختفیست ** ورنه او در بند سگ طبعی ز چیست

خشم شاه عشق بر جانش نشست ** بر عوانی و سیه‌روییش بست

می‌زند او را که هین او رابزن ** زان عوانان نهان افغان من

هرکه بینی در زیانی می‌رود ** گرچه تنها با عوانی می‌رود

گر ازو واقف بدی افغان زدی ** پیش آن سلطان سلطانان شدی 3825

ریختی بر سر به پیش شاه خاک ** تا امان دیدی ز دیو سهمناک

میر دیدی خویش را ای کم ز مور ** زان ندیدی آن موکل را تو کور

غره گشتی زین دروغین پر و بال ** پر و بالی کو کشد سوی وبال

پر سبک دارد ره بالا کند ** چون گل‌آلو شد گرانیها کند

لاابالی گفتن عاشق ناصح و عاذل را از سر عشق

گفت ای ناصح خمش کن چند چند ** پند کم ده زانک بس سختست بند 3830

سخت‌تر شد بند من از پند تو ** عشق را نشناخت دانشمند تو

آن طرف که عشق می‌افزود درد ** بوحنیفه و شافعی درسی نکرد

تو مکن تهدید از کشتن که من ** تشنه‌ی زارم به خون خویشتن

عاشقان را هر زمانی مردنیست ** مردن عشاق خود یک نوع نیست