لیک مستی شیرگیری وز گمان ** شیر پنداری تو خود را هین مران

گفت حق ز اهل نفاق ناسدید ** باسهم ما بینهم باس شدید

در میان همدگر مردانه‌اند ** در غزا چون عورتان خانه‌اند

گفت پیغامبر سپهدار غیوب ** لا شجاعة یا فتی قبل الحروب

وقت لاف غزو مستان کف کنند ** وقت جوش جنگ چون کف بی‌فنند 4005

وقت ذکر غزو شمشیرش دراز ** وقت کر و فر تیغش چون پیاز

وقت اندیشه دل او زخم‌جو ** پس به یک سوزن تهی شد خیک او

من عجب دارم ز جویای صفا ** کو رمد در وقت صیقل از جفا

عشق چون دعوی جفا دیدن گواه ** چون گواهت نیست شد دعوی تباه

چون گواهت خواهد این قاضی مرنج ** بوسه ده بر مار تا یابی تو گنج 4010

آن جفا با تو نباشد ای پسر ** بلک با وصف بدی اندر تو در

بر نمد چوبی که آن را مرد زد ** بر نمد آن را نزد بر گرد زد

گر بزد مر اسپ را آن کینه کش ** آن نزد بر اسپ زد بر سکسکش

تا ز سکسک وا رهد خوش‌پی شود ** شیره را زندان کنی تا می‌شود

گفت چندان آن یتیمک را زدی ** چون نترسیدی ز قهر ایزدی 4015

گفت او را کی زدم ای جان و دوست ** من بر آن دیوی زدم کو اندروست

مادر ار گوید ترا مرگ تو باد ** مرگ آن خو خواهد و مرگ فساد

آن گروهی کز ادب بگریختند ** آب مردی و آب مردان ریختند

عاذلانشان از وغا وا راندند ** تا چنین حیز و مخنث ماندند

لاف و غره‌ی ژاژخا را کم شنو ** با چنینها در صف هیجا مرو 4020

زانک زاد و کم خبالا گفت حق ** کز رفاق سست برگردان ورق

که گر ایشان با شما همره شوند ** غازیان بی‌مغز همچون که شوند

خویشتن را با شما هم‌صف کنند ** پس گریزند و دل صف بشکنند

پس سپاهی اندکی بی این نفر ** به که با اهل نفاق آید حشر

هست بادام کم خوش بیخته ** به ز بسیاری به تلخ آمیخته 4025