چونک حارث با سراقه گفت این ** از عتابش خشمگین شد آن لعین

دست خود خشمین ز دست او کشید ** چون ز گفت اوش درد دل رسید

سینه‌اش را کوفت شیطان و گریخت ** خون آن بیچارگان زین مکر ریخت 4050

چونک ویران کرد چندین عالم او ** پس بگفت این بری منکم

کوفت اندر سینه‌اش انداختش ** پس گریزان شد چو هیبت تاختش

نفس و شیطان هر دو یک تن بوده‌اند ** در دو صورت خویش را بنموده‌اند

چون فرشته و عقل کایشان یک بدند ** بهر حکمتهاش دو صورت شدند

دشمنی داری چنین در سر خویش ** مانع عقلست و خصم جان و کیش 4055

یکنفس حمله کند چون سوسمار ** پس بسوراخی گریزد در فرار

در دل او سوراخها دارد کنون ** سر ز هر سوراخ می‌آرد برون

نام پنهان گشتن دیو از نفوس ** واندر آن سوراخ رفتن شد خنوس

که خنوسش چون خنوس قنفذست ** چون سر قنفذ ورا آمد شذست

که خدا آن دیو را خناس خواند ** کو سر آن خارپشتک را بماند 4060

می نهان گردد سر آن خارپشت ** دم‌بدم از بیم صیاد درشت

تا چو فرصت یافت سر آرد برون ** زین چنین مکری شود مارش زبون

گرنه نفس از اندرون راهت زدی ** ره‌زنان را بر تو دستی کی بدی

زان عوان مقتضی که شهوتست ** دل اسیر حرص و آز و آفتست

زان عوان سر شدی دزد و تباه ** تا عوانان را به قهر تست راه 4065

در خبر بشنو تو این پند نکو ** بیم جنبیکم لکم اعدی عدو

طمطراق این عدو مشنو گریز ** کو چو ابلیسست در لج و ستیز

بر تو او از بهر دنیا و نبرد ** آن عذاب سرمدی را سهل کرد

چه عجب گر مرگ را آسان کند ** او ز سحر خویش صد چندان کند

سحر کاهی را به صنعت که کند ** باز کوهی را چو کاهی می‌تند 4070

زشتها را نغز گرداند به فن ** نغزها را زشت گرداند به ظن

کار سحر اینست کو دم می‌زند ** هر نفس قلب حقایق می‌کند