هرچه از یارت جدا اندازد آن ** مشنو آن را کان زیان دارد زیان

گر بود آن سود صد در صد مگیر ** بهر زر مگسل ز گنجور ای فقیر 420

این شنو که چند یزدان زجر کرد ** گفت اصحاب نبی را گرم و سرد

زانک بر بانگ دهل در سال تنگ ** جمعه را کردند باطل بی درنگ

تا نباید دیگران ارزان خرند ** زان جلب صرفه ز ما ایشان برند

ماند پیغامبر بخلوت در نماز ** با دو سه درویش ثابت پر نیاز

گفت طبل و لهو و بازرگانیی ** چونتان ببرید از ربانیی 425

قد فضضتم نحو قمح هائما ** ثم خلیتم نبیا قائما

بهر گندم تخم باطل کاشتید ** و آن رسول حق را بگذاشتید

صحبت او خیر من لهوست و مال ** بین کرا بگذاشتی چشمی بمال

خود نشد حرص شما را این یقین ** که منم رزاق و خیر الرازقین

آنک گندم را ز خود روزی دهد ** کی توکلهات را ضایع نهد 430

از پی گندم جدا گشتی از آن ** که فرستادست گندم ز آسمان

دعوت باز بطان را از آب به صحرا

باز گوید بط را کز آب خیز ** تا ببینی دشتها را قندریز

بط عاقل گویدش ای باز دور ** آب ما را حصن و امنست و سرور

دیو چون باز آمد ای بطان شتاب ** هین به بیرون کم روید از حصن آب

باز را گویند رو رو باز گرد ** از سر ما دست دار ای پای‌مرد 435

ما بری از دعوتت دعوت ترا ** ما ننوشیم این دم تو کافرا

حصن ما را قند و قندستان ترا ** من نخواهم هدیه‌ات بستان ترا

چونک جان باشد نیاید لوت کم ** چونک لشکر هست کم ناید علم

خواجه‌ی حازم بسی عذر آورید ** بس بهانه کرد با دیو مرید

گفت این دم کارها دارم مهم ** گر بیایم آن نگردد منتظم 440

شاه کار نازکم فرموده است ** ز انتظارم شاه شب نغنوده است

من نیارم ترک امر شاه کرد ** من نتانم شد بر شه روی‌زرد

هر صباح و هر مسا سرهنگ خاص ** می‌رسد از من همی‌جوید مناص