این نه آن شیرست کز وی جان بری ** یا ز پنجه‌ی قهر او ایمان بری

تا قیامت می‌زند قرآن ندی ** ای گروهی جهل را گشته فدی

که مرا افسانه می‌پنداشتید ** تخم طعن و کافری می‌کاشتید 4285

خود بدیدیت آنک طعنه می‌زدیت ** که شما فانی و افسانه بدیت

من کلام حقم و قایم به ذات ** قوت جان جان و یاقوت زکات

نور خورشیدم فتاده بر شما ** لیک از خورشید ناگشته جدا

نک منم ینبوع آن آب حیات ** تا رهانم عاشقان را از ممات

گر چنان گند آزتان ننگیختی ** جرعه‌ای بر گورتان حق ریختی 4290

نه بگیرم گفت و پند آن حکیم ** دل نگردانم بهر طعنی سقیم

مثل زدن در رمیدن کره‌ی اسپ از آب خوردن به سبب شخولیدن سایسان

آنک فرمودست او اندر خطاب ** کره و مادر همی‌خوردند آب

می‌شخولیدند هر دم آن نفر ** بهر اسپان که هلا هین آب خور

آن شخولیدن به کره می‌رسید ** سر همی بر داشت و از خور می‌رمید

مادرش پرسید کای کره چرا ** می‌رمی هر ساعتی زین استقا 4295

گفت کره می‌شخولند این گروه ** ز اتفاق بانگشان دارم شکوه

پس دلم می‌لرزد از جا می‌رود ** ز اتفاق نعره خوفم می‌رسد

گفت مادر تا جهان بودست ازین ** کارافزایان بدند اندر زمین

هین تو کار خویش کن ای ارجمند ** زود کایشان ریش خود بر می‌کنند

وقت تنگ و می‌رود آب فراخ ** پیش از آن کز هجر گردی شاخ شاخ 4300

شهره کاریزیست پر آب حیات ** آب کش تا بر دمد از تو نبات

آب خضر از جوی نطق اولیا ** می‌خوریم ای تشنه‌ی غافل بیا

گر نبینی آب کورانه بفن ** سوی جو آور سبو در جوی زن

چون شنیدی کاندرین جو آب هست ** کور را تقلید باید کار بست

جو فرو بر مشک آب‌اندیش را ** تا گران بینی تو مشک خویش را 4305

چون گران دیدی شوی تو مستدل ** رست از تقلید خشک آنگاه دل

گر نبیند کور آب جو عیان ** لیک داند چون سبو بیند گران