هین تو کار خویش کن ای ارجمند ** زود کایشان ریش خود بر می‌کنند

وقت تنگ و می‌رود آب فراخ ** پیش از آن کز هجر گردی شاخ شاخ 4300

شهره کاریزیست پر آب حیات ** آب کش تا بر دمد از تو نبات

آب خضر از جوی نطق اولیا ** می‌خوریم ای تشنه‌ی غافل بیا

گر نبینی آب کورانه بفن ** سوی جو آور سبو در جوی زن

چون شنیدی کاندرین جو آب هست ** کور را تقلید باید کار بست

جو فرو بر مشک آب‌اندیش را ** تا گران بینی تو مشک خویش را 4305

چون گران دیدی شوی تو مستدل ** رست از تقلید خشک آنگاه دل

گر نبیند کور آب جو عیان ** لیک داند چون سبو بیند گران

که ز جو اندر سبو آبی برفت ** کین سبک بود و گران شد ز آب و زفت

زانک هر بادی مرا در می‌ربود ** باد می‌نربایدم ثقلم فزود

مر سفیهان را رباید هر هوا ** زانک نبودشان گرانی قوی 4310

کشتی بی‌لنگر آمد مرد شر ** که ز باد کژ نیابد او حذر

لنگر عقلست عاقل را امان ** لنگری در یوزه کن از عاقلان

او مددهای خرد چون در ربود ** از خزینه در آن دریای جود

زین چنین امداد دل پر فن شود ** بجهد از دل چشم هم روشن شود

زانک نور از دل برین دیده نشست ** تا چو دل شد دیده‌ی تو عاطلست 4315

دل چو بر انوار عقلی نیز زد ** زان نصیبی هم بدو دیده دهد

پس بدان کاب مبارک ز آسمان ** وحی دلها باشد و صدق بیان

ما چو آن کره هم آب جو خوریم ** سوی آن وسواس طاعن ننگریم

پی‌رو پیغمبرانی ره سپر ** طعنه‌ی خلقان همه بادی شمر

آن خداوندان که ره طی کرده‌اند ** گوش فا بانگ سگان کی کرده‌اند 4320

بقیه‌ی ذکر آن مهمان مسجد مهمان‌کش

باز گو کان پاک‌باز شیرمرد ** اندر آن مسجد چه بنمودش چه کرد

خفت در مسجد خود او را خواب کو ** مرد غرقه گشته چون خسپد بجو

خواب مرغ و ماهیان باشد همی ** عاشقان را زیر غرقاب غمی