زانک نور از دل برین دیده نشست ** تا چو دل شد دیده‌ی تو عاطلست

زانک نور از دل برین دیده نشست ** تا چو دل شد دیده‌ی تو عاطلست 4315

دل چو بر انوار عقلی نیز زد ** زان نصیبی هم بدو دیده دهد

پس بدان کاب مبارک ز آسمان ** وحی دلها باشد و صدق بیان

ما چو آن کره هم آب جو خوریم ** سوی آن وسواس طاعن ننگریم

پی‌رو پیغمبرانی ره سپر ** طعنه‌ی خلقان همه بادی شمر

آن خداوندان که ره طی کرده‌اند ** گوش فا بانگ سگان کی کرده‌اند 4320

بقیه‌ی ذکر آن مهمان مسجد مهمان‌کش

باز گو کان پاک‌باز شیرمرد ** اندر آن مسجد چه بنمودش چه کرد

خفت در مسجد خود او را خواب کو ** مرد غرقه گشته چون خسپد بجو

خواب مرغ و ماهیان باشد همی ** عاشقان را زیر غرقاب غمی

نیمشب آواز با هولی رسید ** کایم آیم بر سرت ای مستفید

پنج کرت این چنین آواز سخت ** می‌رسید و دل همی‌شد لخت‌لخت 4325

تفسیر آیت واجلب علیهم بخیلک و رجلک

تو چو عزم دین کنی با اجتهاد ** دیو بانگت بر زند اندر نهاد

که مرو زان سو بیندیش ای غوی ** که اسیر رنج و درویشی شوی

بی‌نوا گردی ز یاران وابری ** خوار گردی و پشیمانی خوری

تو ز بیم بانگ آن دیو لعین ** وا گریزی در ضلالت از یقین

که هلا فردا و پس فردا مراست ** راه دین پویم که مهلت پیش ماست 4330

مرگ بینی باز کو از چپ و راست ** می‌کشد همسایه را تا بانگ خاست

باز عزم دین کنی از بیم جان ** مرد سازی خویشتن را یک زمان

پس سلح بر بندی از علم و حکم ** که من از خوفی نیارم پای کم

باز بانگی بر زند بر تو ز مکر ** که بترس و باز گرد از تیغ فقر

باز بگریزی ز راه روشنی ** آن سلاح علم و فن را بفکنی 4335

سالها او را به بانگی بنده‌ای ** در چنین ظلمت نمد افکنده‌ای

هیبت بانگ شیاطین خلق را ** بند کردست و گرفته حلق را

تا چنان نومید شد جانشان ز نور ** که روان کافران ز اهل قبور

این شکوه بانگ آن ملعون بود ** هیبت بانگ خدایی چون بود