تا چنان نومید شد جانشان ز نور ** که روان کافران ز اهل قبور

این شکوه بانگ آن ملعون بود ** هیبت بانگ خدایی چون بود

هیبت بازست بر کبک نجیب ** مر مگس را نیست زان هیبت نصیب 4340

زانک نبود باز صیاد مگس ** عنکبوتان می مگس گیرند و بس

عنکبوت دیو بر چون تو ذباب ** کر و فر دارد نه بر کبک و عقاب

بانگ دیوان گله‌بان اشقیاست ** بانگ سلطان پاسبان اولیاست

تا نیامیزد بدین دو بانگ دور ** قطره‌ای از بحر خوش با بحر شور

رسیدن بانگ طلسمی نیم‌شب مهمان مسجد را

بشنو اکنون قصه‌ی آن بانگ سخت ** که نرفت از جا بدان آن نیکبخت 4345

گفت چون ترسم چو هست این طبل عید ** تا دهل ترسد که زخم او را رسید

ای دهلهای تهی بی قلوب ** قسمتان از عید جان شد زخم چوب

شد قیامت عید و بی‌دینان دهل ** ما چو اهل عید خندان همچو گل

بشنو اکنون این دهل چون بانگ زد ** دیگ دولتبا چگونه می‌پزد

چونک بشنود آن دهل آن مرد دید ** گفت چون ترسد دلم از طبل عید 4350

گفت با خود هین ملرزان دل کزین ** مرد جان بددلان بی‌یقین

وقت آن آمد که حیدروار من ** ملک گیرم یا بپردازم بدن

بر جهید و بانگ بر زد کای کیا ** حاضرم اینک اگر مردی بیا

در زمان بشکست ز آواز آن طلسم ** زر همی‌ریزید هر سو قسم قسم

ریخت چند این زر که ترسید آن پسر ** تا نگیرد زر ز پری راه در 4355

بعد از آن برخاست آن شیر عتید ** تا سحرگه زر به بیرون می‌کشید

دفن می‌کرد و همی آمد بزر ** با جوال و توبره بار دگر

گنجها بنهاد آن جانباز از آن ** کوری ترسانی واپس خزان

این زر ظاهر بخاطر آمدست ** در دل هر کور دور زرپرست

کودکان اسفالها را بشکنند ** نام زر بنهند و در دامن کنند 4360

اندر آن بازی چو گویی نام زر ** آن کند در خاطر کودک گذر

بل زر مضروب ضرب ایزدی ** کو نگردد کاسد آمد سرمدی