او گناهی کرد و ما دیدیم لیک ** رحمت ما را نمی‌دانست نیک

او گناهی کرد و ما دیدیم لیک ** رحمت ما را نمی‌دانست نیک 4380

خاطر مجرم ز ما ترسان شود ** لیک صد اومید در ترسش بود

من بترسانم وقیح یاوه را ** آنک ترسد من چه ترسانم ورا

بهر دیگ سرد آذر می‌رود ** نه بدان کز جوش از سر می‌رود

آمنان را من بترسانم به علم ** خایفان را ترس بردارم به حلم

پاره‌دوزم پاره در موضع نهم ** هر کسی را شربت اندر خور دهم 4385

هست سر مرد چون بیخ درخت ** زان بروید برگهاش از چوب سخت

درخور آن بیخ رسته برگها ** در درخت و در نفوس و در نهی

برفلک پرهاست ز اشجار وفا ** اصلها ثابت و فرعه فی السما

چون برست از عشق پر بر آسمان ** چون نروید در دل صدر جهان

موج می‌زد در دلش عفو گنه ** که ز هر دل تا دل آمد روزنه 4390

که ز دل تا دل یقین روزن بود ** نه جدا و دور چون دو تن بود

متصل نبود سفال دو چراغ ** نورشان ممزوج باشد در مساغ

هیچ عاشق خود نباشد وصل‌جو ** که نه معشوقش بود جویای او

لیک عشق عاشقان تن زه کند ** عشق معشوقان خوش و فربه کند

چون درین دل برق مهر دوست جست ** اندر آن دل دوستی می‌دان که هست 4395

در دل تو مهر حق چون شد دوتو ** هست حق را بی گمانی مهر تو

هیچ بانگ کف زدن ناید بدر ** از یکی دست تو بی دستی دگر

تشنه می‌نالد که ای آب گوار ** آب هم نالد که کو آن آب‌خوار

جذب آبست این عطش در جان ما ** ما از آن او و او هم آن ما

حکمت حق در قضا و در قدر ** کرد ما را عاشقان همدگر 4400

جمله اجزای جهان زان حکم پیش ** جفت جفت و عاشقان جفت خویش

هست هر جزوی ز عالم جفت‌خواه ** راست همچون کهربا و برگ کاه

آسمان گوید زمین را مرحبا ** با توم چون آهن و آهن‌ربا

آسمان مرد و زمین زن در خرد ** هرچه آن انداخت این می‌پرورد