آنچنان شادند در ذل و تلف ** همچو ما در وقت اقبال و شرف

برگ بی‌برگی همه اقطاع اوست ** فقر و خواریش افتخارست و علوست

آن یکی گفت ار چنانست آن ندید ** چون بخندید او که ما را بسته دید 4520

چونک او مبدل شدست و شادیش ** نیست زین زندان و زین آزادیش

پس به قهر دشمنان چون شاد شد ** چون ازین فتح و ظفر پر باد شد

شاد شد جانش که بر شیران نر ** یافت آسان نصرت و دست و ظفر

پس بدانستیم کو آزاد نیست ** جز به دنیا دلخوش و دلشاد نیست

ورنه چون خندد که اهل آن جهان ** بر بد و نیک‌اند مشفق مهربان 4525

این بمنگیدند در زیر زبان ** آن اسیران با هم اندر بحث آن

تا موکل نشنود بر ما جهد ** خود سخن در گوش آن سلطان برد

آگاه شدن پیغامبر علیه السلام از طعن ایشان بر شماتت او

گرچه نشنید آن موکل آن سخن ** رفت در گوشی که آن بد من لدن

بوی پیراهان یوسف را ندید ** آنک حافظ بود و یعقوبش کشید

آن شیاطین بر عنان آسمان ** نشنوند آن سر لوح غیب‌دان 4530

آن محمد خفته و تکیه زده ** آمده سر گرد او گردان شده

او خورد حلوا که روزیشست باز ** آن نه کانگشتان او باشد دراز

نجم ثاقب گشته حارس دیوران ** که بهل دزدی ز احمد سر ستان

ای دویده سوی دکان از پگاه ** هین به مسجد رو بجو رزق اله

پس رسول آن گفتشان را فهم کرد ** گفت آن خنده نبودم از نبرد 4535

مرده‌اند ایشان و پوسیده‌ی فنا ** مرده کشتن نیست مردی پیش ما

خود کیند ایشان که مه گردد شکاف ** چونک من پا بفشرم اندر مصاف

آنگهی کزاد بودیت و مکین ** مر شما را بسته می‌دیدم چنین

ای بنازیده به ملک و خاندان ** نزد عاقل اشتری بر ناودان

نقش تن را تا فتاد از بام طشت ** پیش چشمم کل آت آت گشت 4540

بنگرم در غوره می بینم عیان ** بنگرم در نیست شی بینم عیان

بنگرم سر عالمی بینم نهان ** آدم و حوا نرسته از جهان