گندم از بالا بزیر خاک شد ** بعد از آن او خوشه و چالاک شد

دانه‌ی هر میوه آمد در زمین ** بعد از آن سرها بر آورد از دفین

اصل نعمتها ز گردون تا بخاک ** زیر آمد شد غذای جان پاک 460

از تواضع چون ز گردون شد بزیر ** گشت جزو آدمی حی دلیر

پس صفات آدمی شد آن جماد ** بر فراز عرش پران گشت شاد

کز جهان زنده ز اول آمدیم ** باز از پستی سوی بالا شدیم

جمله اجزا در تحرک در سکون ** ناطقان که انا الیه راجعون

ذکر و تسبیحات اجزای نهان ** غلغلی افکند اندر آسمان 465

چون قضا آهنگ نارنجات کرد ** روستایی شهریی را مات کرد

با هزاران حزم خواجه مات شد ** زان سفر در معرض آفات شد

اعتمادش بر ثبات خویش بود ** گرچه که بد نیم سیلش در ربود

چون قضا بیرون کند از چرخ سر ** عاقلان گردند جمله کور و کر

ماهیان افتند از دریا برون ** دام گیرد مرغ پران را زبون 470

تا پری و دیو در شیشه شود ** بلک هاروتی به بابل در رود

جز کسی کاندر قضا اندر گریخت ** خون او را هیچ تربیعی نریخت

غیر آن که در گریزی در قضا ** هیچ حیله ندهدت از وی رها

قصه‌ی اهل ضروان و حیلت کردن ایشان تا بی زحمت درویشان باغها را قطاف کنند

قصه‌ی اصحاب ضروان خوانده‌ای ** پس چرا در حیله‌جویی مانده‌ای

حیله می‌کردند کزدم‌نیش چند ** که برند از روزی درویش چند 475

شب همه شب می‌سگالیدند مکر ** روی در رو کرده چندین عمرو و بکر

خفیه می‌گفتند سرها آن بدان ** تا نباید که خدا در یابد آن

با گل انداینده اسگالید گل ** دست کاری می‌کند پنهان ز دل

گفت الا یعلم هواک من خلق ** ان فی نجواک صدقا ام ملق

گفت یغفل عن ظعین قد غدا ** من یعاین این مثواه غدا 480

اینما قد هبطا او صعدا ** قد تولاه و احصی عددا

گوش را اکنون ز غفلت پاک کن ** استماع هجر آن غمناک کن