می‌کشید از بیهشی‌اش در بیان ** اندک اندک از کرم صدر جهان

بانگ زد در گوش او شه کای گدا ** زر نثار آوردمت دامن گشا 4665

جان تو کاندر فراقم می‌طپید ** چونک زنهارش رسیدم چون رمید

ای بدیده در فراقم گرم و سرد ** با خود آ از بی‌خودی و باز گرد

مرغ خانه اشتری را بی خرد ** رسم مهمانش به خانه می‌برد

چون به خانه مرغ اشتر پا نهاد ** خانه ویران گشت و سقف اندر فتاد

خانه‌ی مرغست هوش و عقل ما ** هوش صالح طالب ناقه‌ی خدا 4670

ناقه چون سر کرد در آب و گلش ** نه گل آنجا ماند نه جان و دلش

کرد فضل عشق انسان را فضول ** زین فزون‌جویی ظلومست و جهول

جاهلست و اندرین مشکل شکار ** می‌کشد خرگوش شیری در کنار

کی کنار اندر کشیدی شیر را ** گر بدانستی و دیدی شیر را

ظالمست او بر خود و بر جان خود ** ظلم بین کز عدلها گو می‌برد 4675

جهل او مر علمها را اوستاد ** ظلم او مر عدلها را شد رشاد

دست او بگرفت کین رفته دمش ** آنگهی آید که من دم بخشمش

چون به من زنده شود این مرده‌تن ** جان من باشد که رو آرد به من

من کنم او را ازین جان محتشم ** جان که من بخشم ببیند بخششم

جان نامحرم نبیند روی دوست ** جز همان جان کاصل او از کوی اوست 4680

در دمم قصاب‌وار این دوست را ** تا هلد آن مغز نغزش پوست را

گفت ای جان رمیده از بلا ** وصل ما را در گشادیم الصلا

ای خود ما بی‌خودی و مستی‌ات ** ای ز هست ما هماره هستی‌ات

با تو بی لب این زمان من نو بنو ** رازهای کهنه گویم می‌شنو

زانک آن لبها ازین دم می‌رمد ** بر لب جوی نهان بر می‌دمد 4685

گوش بی‌گوشی درین دم بر گشا ** بهر راز یفعل الله ما یشا

چون صلای وصل بشنیدن گرفت ** اندک اندک مرده جنبیدن گرفت

نه کم از خاکست کز عشوه‌ی صبا ** سبز پوشد سر بر آرد از فنا