من کنم او را ازین جان محتشم ** جان که من بخشم ببیند بخششم

جان نامحرم نبیند روی دوست ** جز همان جان کاصل او از کوی اوست 4680

در دمم قصاب‌وار این دوست را ** تا هلد آن مغز نغزش پوست را

گفت ای جان رمیده از بلا ** وصل ما را در گشادیم الصلا

ای خود ما بی‌خودی و مستی‌ات ** ای ز هست ما هماره هستی‌ات

با تو بی لب این زمان من نو بنو ** رازهای کهنه گویم می‌شنو

زانک آن لبها ازین دم می‌رمد ** بر لب جوی نهان بر می‌دمد 4685

گوش بی‌گوشی درین دم بر گشا ** بهر راز یفعل الله ما یشا

چون صلای وصل بشنیدن گرفت ** اندک اندک مرده جنبیدن گرفت

نه کم از خاکست کز عشوه‌ی صبا ** سبز پوشد سر بر آرد از فنا

کم ز آب نطفه نبود کز خطاب ** یوسفان زایند رخ چون آفتاب

کم ز بادی نیست شد از امر کن ** در رحم طاوس و مرغ خوش‌سخن 4690

کم ز کوه سنگ نبود کز ولاد ** ناقه‌ای کان ناقه ناقه زاد زاد

زین همه بگذر نه آن مایه‌ی عدم ** عالمی زاد و بزاید دم بدم

بر جهید و بر طپید و شاد شاد ** یک دو چرخی زد سجود اندر فتاد

با خویش آمدن عاشق بیهوش و روی آوردن به ثنا و شکر معشوق

گفت ای عنقای حق جان را مطاف ** شکر که باز آمدی زان کوه قاف

ای سرافیل قیامتگاه عشق ** ای تو عشق عشق و ای دلخواه عشق 4695

اولین خلعت که خواهی دادنم ** گوش خواهم که نهی بر روزنم

گرچه می‌دانی بصفوت حال من ** بنده‌پرور گوش کن اقوال من

صد هزاران بار ای صدر فرید ** ز آرزوی گوش تو هوشم پرید

آن سمیعی تو وان اصغای تو ** و آن تبسمهای جان‌افزای تو

آن بنوشیدن کم و بیش مرا ** عشوه‌ی جان بداندیش مرا 4700

قلبهای من که آن معلوم تست ** بس پذیرفتی تو چون نقد درست

بهر گستاخی شوخ غره‌ای ** حلمها در پیش حلمت ذره‌ای

اولا بشنو که چون ماندم ز شست ** اول و آخر ز پیش من بجست