زین همه بگذر نه آن مایهی عدم ** عالمی زاد و بزاید دم بدم
Leave all this behind. Did not the substance of non-existence bring forth, and will it not bring forth continually, a (whole) Universe?
بر جهید و بر طپید و شاد شاد ** یک دو چرخی زد سجود اندر فتاد
He (the man of Bukhárá) sprang up and quivered and whirled once or twice (in dance) joyously, joyously; (then) fell to worship.
با خویش آمدن عاشق بیهوش و روی آوردن به ثنا و شکر معشوق
How the senseless lover came to himself and turned his face in praise and thanksgiving to the Beloved.
گفت ای عنقای حق جان را مطاف ** شکر که باز آمدی زان کوه قاف
He said, “O ‘Anqá of God, (thou who art) the place of the spirit’s circling flight, (I give) thanks that thou hast come back from yonder mountain of Qáf.
ای سرافیل قیامتگاه عشق ** ای تو عشق عشق و ای دلخواه عشق4695
O Siráfíl (Seraphiel) of Love’s resurrection place O Love of love and O Heart’s-desire of love,
اولین خلعت که خواهی دادنم ** گوش خواهم که نهی بر روزنم
I desire, as the first gift of honour thou wilt give me, that thou lay thine ear on my window.
گرچه میدانی بصفوت حال من ** بندهپرور گوش کن اقوال من
Albeit through (thy) purity thou knowest my feelings, lend ear to my words, O cherisher of thy slave.
صد هزاران بار ای صدر فرید ** ز آرزوی گوش تو هوشم پرید
Hundreds of thousands of times, O unique Prince, did my wits fly away in longing for thy ear—
آن سمیعی تو وان اصغای تو ** و آن تبسمهای جانافزای تو
That hearing of thine and that listening of thine, and those life-quickening smiles of thine;
آن بنوشیدن کم و بیش مرا ** عشوهی جان بداندیش مرا4700
That hearkening unto my lesser and greater (matters), (and unto) the beguilements of my evil-thinking (suspicious) soul.
قلبهای من که آن معلوم تست ** بس پذیرفتی تو چون نقد درست
Then my false coins, which are well-known to thee, thou didst accept as (though they were) genuine money;
بهر گستاخی شوخ غرهای ** حلمها در پیش حلمت ذرهای
For the sake of the boldness (importunity) of one (who was) impudent and deluded, O thou beside whose clemency (all) clemencies are (but) a mote!
اولا بشنو که چون ماندم ز شست ** اول و آخر ز پیش من بجست
Firstly, hear that when I abandoned (thy) net the first and the last {this world and the next) shot away (disappeared) from before me;
ثانیا بشنو تو ای صدر ودود ** که بسی جستم ترا ثانی نبود
Secondly, hear, O loving Prince, that I sought long, (but) there was no second to thee;
ثالثا تا از تو بیرون رفتهام ** گوییا ثالث ثلاثه گفتهام4705
Thirdly, since I have gone away from thee, ‘tis as though I have said, ‘the third of three’;
رابعا چون سوخت ما را مزرعه ** می ندانم خامسه از رابعه
Fourthly, forasmuch as my cornfield is burnt-up, I do not know the fifth (finger) from the fourth.
هر کجا یابی تو خون بر خاکها ** پی بری باشد یقین از چشم ما
Wherever thou findest blood on the sods, (if) thou investigate, it will certainly (prove to) be (blood) from mine eye.
گفت من رعدست و این بانگ و حنین ** ز ابر خواهد تا ببارد بر زمین
My words are (as) the thunder, and this noise and moaning demands of the cloud that it should rain upon the earth.
من میان گفت و گریه میتنم ** یا بگریم یا بگویم چون کنم
Between words and tears I continue (in doubt) whether I should weep or speak: hew shall I do?
گر بگویم فوت میگردد بکا ** ور نگویم چون کنم شکر و ثنا4710
If I speak, the weeping will be lost; and if I weep, how shall I render thanks and praise?
میفتد از دیده خون دل شها ** بین چه افتادست از دیده مرا
Heart’s blood is falling from mine eye, O King: see what has befallen me from mine eye!”
این بگفت و گریه در شد آن نحیف ** که برو بگریست هم دون هم شریف
The emaciated man said this and began to weep (so violently) that both base and noble wept for him.
از دلش چندان بر آمد های هوی ** حلقه کرد اهل بخارا گرد اوی
So many ecstatic cries came up from his heart (that) the people of Bukhárá made a ring around him.
خیره گویان خیره گریان خیرهخند ** مرد و زن خرد و کلان حیران شدند
(He was) speaking crazily, weeping crazily, laughing crazily: men and women, small and great were bewildered.
شهر هم همرنگ او شد اشک ریز ** مرد و زن درهم شده چون رستخیز4715
The (whole) city, too, shed tears in conformity with him: men and women were gathered together as (at) the Resurrection.
آسمان میگفت آن دم با زمین ** گر قیامت را ندیدستی ببین
At that moment the heaven was saying to the earth, “If thou hast never seen the Resurrection, behold it (now)!”