بر جهید و بر طپید و شاد شاد ** یک دو چرخی زد سجود اندر فتاد

با خویش آمدن عاشق بیهوش و روی آوردن به ثنا و شکر معشوق

گفت ای عنقای حق جان را مطاف ** شکر که باز آمدی زان کوه قاف

ای سرافیل قیامتگاه عشق ** ای تو عشق عشق و ای دلخواه عشق 4695

اولین خلعت که خواهی دادنم ** گوش خواهم که نهی بر روزنم

گرچه می‌دانی بصفوت حال من ** بنده‌پرور گوش کن اقوال من

صد هزاران بار ای صدر فرید ** ز آرزوی گوش تو هوشم پرید

آن سمیعی تو وان اصغای تو ** و آن تبسمهای جان‌افزای تو

آن بنوشیدن کم و بیش مرا ** عشوه‌ی جان بداندیش مرا 4700

قلبهای من که آن معلوم تست ** بس پذیرفتی تو چون نقد درست

بهر گستاخی شوخ غره‌ای ** حلمها در پیش حلمت ذره‌ای

اولا بشنو که چون ماندم ز شست ** اول و آخر ز پیش من بجست

ثانیا بشنو تو ای صدر ودود ** که بسی جستم ترا ثانی نبود

ثالثا تا از تو بیرون رفته‌ام ** گوییا ثالث ثلاثه گفته‌ام 4705

رابعا چون سوخت ما را مزرعه ** می ندانم خامسه از رابعه

هر کجا یابی تو خون بر خاکها ** پی بری باشد یقین از چشم ما

گفت من رعدست و این بانگ و حنین ** ز ابر خواهد تا ببارد بر زمین

من میان گفت و گریه می‌تنم ** یا بگریم یا بگویم چون کنم

گر بگویم فوت می‌گردد بکا ** ور نگویم چون کنم شکر و ثنا 4710

می‌فتد از دیده خون دل شها ** بین چه افتادست از دیده مرا

این بگفت و گریه در شد آن نحیف ** که برو بگریست هم دون هم شریف

از دلش چندان بر آمد های هوی ** حلقه کرد اهل بخارا گرد اوی

خیره گویان خیره گریان خیره‌خند ** مرد و زن خرد و کلان حیران شدند

شهر هم هم‌رنگ او شد اشک ریز ** مرد و زن درهم شده چون رستخیز 4715

آسمان می‌گفت آن دم با زمین ** گر قیامت را ندیدستی ببین

عقل حیران که چه عشق است و چه حال ** تا فراق او عجب‌تر یا وصال