گر بگویم فوت می‌گردد بکا ** ور نگویم چون کنم شکر و ثنا

گر بگویم فوت می‌گردد بکا ** ور نگویم چون کنم شکر و ثنا 4710

می‌فتد از دیده خون دل شها ** بین چه افتادست از دیده مرا

این بگفت و گریه در شد آن نحیف ** که برو بگریست هم دون هم شریف

از دلش چندان بر آمد های هوی ** حلقه کرد اهل بخارا گرد اوی

خیره گویان خیره گریان خیره‌خند ** مرد و زن خرد و کلان حیران شدند

شهر هم هم‌رنگ او شد اشک ریز ** مرد و زن درهم شده چون رستخیز 4715

آسمان می‌گفت آن دم با زمین ** گر قیامت را ندیدستی ببین

عقل حیران که چه عشق است و چه حال ** تا فراق او عجب‌تر یا وصال

چرخ بر خوانده قیامت‌نامه را ** تا مجره بر دریده جامه را

با دو عالم عشق را بیگانگی ** اندرو هفتاد و دو دیوانگی

سخت پنهانست و پیدا حیرتش ** جان سلطانان جان در حسرتش 4720

غیر هفتاد و دو ملت کیش او ** تخت شاهان تخته‌بندی پیش او

مطرب عشق این زند وقت سماع ** بندگی بند و خداوندی صداع

پس چه باشد عشق دریای عدم ** در شکسته عقل را آنجا قدم

بندگی و سلطنت معلوم شد ** زین دو پرده عاشقی مکتوم شد

کاشکی هستی زبانی داشتی ** تا ز هستان پرده‌ها برداشتی 4725

هر چه گویی ای دم هستی از آن ** پرده‌ی دیگر برو بستی بدان

آفت ادراک آن قالست و حال ** خون بخون شستن محالست و محال

من چو با سوداییانش محرمم ** روز و شب اندر قفص در می‌دمم

سخت مست و بی‌خود و آشفته‌ای ** دوش ای جان بر چه پهلو خفته‌ای

هان و هان هش دار بر ناری دمی ** اولا بر جه طلب کن محرمی 4730

عاشق و مستی و بگشاده زبان ** الله الله اشتری بر ناودان

چون ز راز و ناز او گوید زبان ** یا جمیل الستر خواند آسمان

ستر چه در پشم و پنبه آذرست ** تا همی‌پوشیش او پیداترست

چون بکوشم تا سرش پنهان کنم ** سر بر آرد چون علم کاینک منم