اول هر میوه جز صورت کیست ** بعد از آن لذت که معنی ویست

اولا خرگاه سازند و خرند ** ترک را زان پس به مهمان آورند

صورتت خرگاه دان معنیت ترک ** معنیت ملاح دان صورت چو فلک 530

بهر حق این را رها کن یک نفس ** تا خر خواجه بجنباند جرس

رفتن خواجه و قومش به سوی ده

خواجه و بچگان جهازی ساختند ** بر ستوران جانب ده تاختند

شادمانه سوی صحرا راندند ** سافروا کی تغنموا بر خواندند

کز سفرها ماه کیخسرو شود ** بی سفرها ماه کی خسرو شود

از سفر بیدق شود فرزین راد ** وز سفر یابید یوسف صد مراد 535

روز روی از آفتابی سوختند ** شب ز اختر راه می‌آموختند

خوب گشته پیش ایشان راه زشت ** از نشاط ده شده ره چون بهشت

تلخ از شیرین‌لبان خوش می‌شود ** خار از گلزار دلکش می‌شود

حنظل از معشوق خرما می‌شود ** خانه از همخانه صحرا می‌شود

ای بسا از نازنینان خارکش ** بر امید گل‌عذار ماه‌وش 540

ای بسا حمال گشته پشت‌ریش ** از برای دلبر مه‌روی خویش

کرده آهنگر جمال خود سیاه ** تا که شب آید ببوسد روی ماه

خواجه تا شب بر دکانی چار میخ ** زانک سروی در دلش کردست بیخ

تاجری دریا و خشکی می‌رود ** آن بمهر خانه‌شینی می‌دود

هر که را با مرده سودایی بود ** بر امید زنده‌سیمایی بود 545

آن دروگر روی آورده به چوب ** بر امید خدمت مه‌روی خوب

بر امید زنده‌ای کن اجتهاد ** کو نگردد بعد روزی دو جماد

مونسی مگزین خسی را از خسی ** عاریت باشد درو آن مونسی

انس تو با مادر و بابا کجاست ** گر بجز حق مونسانت را وفاست

انس تو با دایه و لالا چه شد ** گر کسی شاید بغیر حق عضد 550

انس تو با شیر و با پستان نماند ** نفرت تو از دبیرستان نماند

آن شعاعی بود بر دیوارشان ** جانب خورشید وا رفت آن نشان