همنشین بین و دل و جان و شناخت ** کو کجا بگزید و مسکن‌گاه ساخت

او سگ فرخ‌رخ کهف منست ** بلک او هم‌درد و هم‌لهف منست 575

آن سگی که باشد اندر کوی او ** من به شیران کی دهم یک موی او

ای که شیران مر سگانش را غلام ** گفت امکان نیست خامش والسلام

گر ز صورت بگذرید ای دوستان ** جنتست و گلستان در گلستان

صورت خود چون شکستی سوختی ** صورت کل را شکست آموختی

بعد از آن هر صورتی را بشکنی ** همچو حیدر باب خیبر بر کنی 580

سغبه‌ی صورت شد آن خواجه‌ی سلیم ** که به ده می‌شد بگفتاری سقیم

سوی دام آن تملق شادمان ** همچو مرغی سوی دانه‌ی امتحان

از کرم دانست مرغ آن دانه را ** غایت حرص است نه جود آن عطا

مرغکان در طمع دانه شادمان ** سوی آن تزویر پران و دوان

گر ز شادی خواجه آگاهت کنم ** ترسم ای ره‌رو که بیگاهت کنم 585

مختصر کردم چو آمد ده پدید ** خود نبود آن ده ره دیگر گزید

قرب ماهی ده بده می‌تاختند ** زانک راه ده نکو نشناختند

هر که در ره بی قلاوزی رود ** هر دو روزه راه صدساله شود

هر که تازد سوی کعبه بی دلیل ** همچو این سرگشتگان گردد ذلیل

هر که گیرد پیشه‌ای بی‌اوستا ** ریش‌خندی شد بشهر و روستا 590

جز که نادر باشد اندر خافقین ** آدمی سر بر زند بی والدین

مال او یابد که کسبی می‌کند ** نادری باشد که بر گنجی زند

مصطفایی کو که جسمش جان بود ** تا که رحمن علم‌القرآن بود

اهل تن را جمله علم بالقلم ** واسطه افراشت در بذل کرم

هر حریصی هست محروم ای پسر ** چون حریصان تگ مرو آهسته‌تر 595

اندر آن ره رنجها دیدند و تاب ** چون عذاب مرغ خاکی در عذاب

سیر گشته از ده و از روستا ** وز شکرریز چنان نا اوستا

رسیدن خواجه و قومش به ده و نادیده و ناشناخته آوردن روستایی ایشان را

بعد ماهی چون رسیدند آن طرف ** بی‌نوا ایشان ستوران بی علف