رویها باشد که دیوان چون مگس ** بر سرش بنشسته باشند چون حرس

چون ببینی روی او در تو فتند ** یا مبین آن رو چو دیدی خوش مخند

در چنان روی خبیث عاصیه ** گفت یزدان نسفعن بالناصیه

چون بپرسیدند و خانه‌ش یافتند ** همچو خویشان سوی در بشتافتند 605

در فرو بستند اهل خانه‌اش ** خواجه شد زین کژروی دیوانه‌وش

لیک هنگام درشتی هم نبود ** چون در افتادی بچه تیزی چه سود

بر درش ماندند ایشان پنج روز ** شب بسرما روز خود خورشیدسوز

نه ز غفلت بود ماندن نه خری ** بلک بود از اضطرار و بی‌خری

با لیمان بسته نیکان ز اضطرار ** شیر مرداری خورد از جوع زار 610

او همی‌دیدش همی‌کردش سلام ** که فلانم من مرا اینست نام

گفت باشد من چه دانم تو کیی ** یا پلیدی یا قرین پاکیی

گفت این دم با قیامت شد شبیه ** تا برادر شد یفر من اخیه

شرح می‌کردش که من آنم که تو ** لوتها خوردی ز خوان من دوتو

آن فلان روزت خریدم آن متاع ** کل سر جاوز الاثنین شاع 615

سر مهر ما شنیدستند خلق ** شرم دارد رو چو نعمت خورد حلق

او همی‌گفتش چه گویی ترهات ** نه ترا دانم نه نام تو نه جات

پنجمین شب ابر و بارانی گرفت ** کاسمان از بارشش دارد شگفت

چون رسید آن کارد اندر استخوان ** حلقه زد خواجه که مهتر را بخوان

چون بصد الحاح آمد سوی در ** گفت آخر چیست ای جان پدر 620

گفت من آن حقها بگذاشتم ** ترک کردم آنچ می‌پنداشتم

پنج‌ساله رنج دیدم پنج روز ** جان مسکینم درین گرما و سوز

یک جفا از خویش و از یار و تبار ** در گرانی هست چون سیصد هزار

زانک دل ننهاد بر جور و جفاش ** جانش خوگر بود با لطف و وفاش

هرچه بر مردم بلا و شدتست ** این یقین دان کز خلاف عادتست 625

گفت ای خورشید مهرت در زوال ** گر تو خونم ریختی کردم حلال