تا نباید گرگ آسیبی زند ** روستایی ریش خواجه بر کند

این چنین دندان‌کنان تا نیمشب ** جانشان از ناف می‌آمد به لب 650

ناگهان تمثال گرگ هشته‌ای ** سر بر آورد از فراز پشته‌ای

تیر را بگشاد آن خواجه ز شست ** زد بر آن حیوان که تا افتاد پست

اندر افتادن ز حیوان باد جست ** روستایی های کرد و کوفت دست

ناجوامردا که خرکره‌ی منست ** گفت نه این گرگ چون آهرمنست

اندرو اشکال گرگی ظاهرست ** شکل او از گرگی او مخبرست 655

گفت نه بادی که جست از فرج وی ** می‌شناسم همچنانک آبی ز می

کشته‌ای خرکره‌ام را در ریاض ** که مبادت بسط هرگز ز انقباض

گفت نیکوتر تفحص کن شبست ** شخصها در شب ز ناظر محجبست

شب غلط بنماید و مبدل بسی ** دید صایب شب ندارد هر کسی

هم شب و هم ابر و هم باران ژرف ** این سه تاریکی غلط آرد شگرف 660

گفت آن بر من چو روز روشنست ** می‌شناسم باد خرکره‌ی منست

در میان بیست باد آن باد را ** می‌شناسم چون مسافر زاد را

خواجه بر جست و بیامد ناشکفت ** روستایی را گریبانش گرفت

کابله طرار شید آورده‌ای ** بنگ و افیون هر دو با هم خورده‌ای

در سه تاریکی شناسی باد خر ** چون ندانی مر مرا ای خیره‌سر 665

آنک داند نیمشب گوساله را ** چون نداند همره ده‌ساله را

خویشتن را عارف و واله کنی ** خاک در چشم مروت می‌زنی

که مرا از خویش هم آگاه نیست ** در دلم گنجای جز الله نیست

آنچ دی خوردم از آنم یاد نیست ** این دل از غیر تحیر شاد نیست

عاقل و مجنون حقم یاد آر ** در چنین بی‌خویشیم معذور دار 670

آنک مرداری خورد یعنی نبید ** شرع او را سوی معذوران کشید

مست و بنگی را طلاق و بیع نیست ** همچو طفلست او معاف و معتقیست

مستیی کید ز بوی شاه فرد ** صد خم می در سر و مغز آن نکرد