آنک داند نیمشب گوساله را ** چون نداند همره ده‌ساله را

خویشتن را عارف و واله کنی ** خاک در چشم مروت می‌زنی

که مرا از خویش هم آگاه نیست ** در دلم گنجای جز الله نیست

آنچ دی خوردم از آنم یاد نیست ** این دل از غیر تحیر شاد نیست

عاقل و مجنون حقم یاد آر ** در چنین بی‌خویشیم معذور دار 670

آنک مرداری خورد یعنی نبید ** شرع او را سوی معذوران کشید

مست و بنگی را طلاق و بیع نیست ** همچو طفلست او معاف و معتقیست

مستیی کید ز بوی شاه فرد ** صد خم می در سر و مغز آن نکرد

پس برو تکلیف چون باشد روا ** اسب ساقط گشت و شد بی دست و پا

بار کی نهد در جهان خرکره را ** درس کی دهد پارسی بومره را 675

بار بر گیرند چون آمد عرج ** گفت حق لیس علی الاعمی حرج

سوی خود اعمی شدم از حق بصیر ** پس معافم از قلیل و از کثیر

لاف درویشی زنی و بی‌خودی ** های هوی مستیان ایزدی

که زمین را من ندانم ز آسمان ** امتحانت کرد غیرت امتحان

باد خرکره‌ی چنین رسوات کرد ** هستی نفی ترا اثبات کرد 680

این چنین رسوا کند حق شید را ** این چنین گیرد رمیده‌صید را

صد هزاران امتحانست ای پسر ** هر که گوید من شدم سرهنگ در

گر نداند عامه او را ز امتحان ** پختگان راه جویندش نشان

چون کند دعوی خیاطی خسی ** افکند در پیش او شه اطلسی

که ببر این را بغلطاق فراخ ** ز امتحان پیدا شود او را دو شاخ 685

گر نبودی امتحان هر بدی ** هر مخنث در وغا رستم بدی

خود مخنث را زره پوشیده گیر ** چون ببیند زخم گردد چون اسیر

مست حق هشیار چون شد از دبور ** مست حق ناید به خود تا نفخ صور

باده‌ی حق راست باشد بی دروغ ** دوغ خوردی دوغ خوردی دوغ دوغ

ساختی خود را جنید و بایزید ** رو که نشناسم تبر را از کلید 690