سوی خود اعمی شدم از حق بصیر ** پس معافم از قلیل و از کثیر

لاف درویشی زنی و بی‌خودی ** های هوی مستیان ایزدی

که زمین را من ندانم ز آسمان ** امتحانت کرد غیرت امتحان

باد خرکره‌ی چنین رسوات کرد ** هستی نفی ترا اثبات کرد 680

این چنین رسوا کند حق شید را ** این چنین گیرد رمیده‌صید را

صد هزاران امتحانست ای پسر ** هر که گوید من شدم سرهنگ در

گر نداند عامه او را ز امتحان ** پختگان راه جویندش نشان

چون کند دعوی خیاطی خسی ** افکند در پیش او شه اطلسی

که ببر این را بغلطاق فراخ ** ز امتحان پیدا شود او را دو شاخ 685

گر نبودی امتحان هر بدی ** هر مخنث در وغا رستم بدی

خود مخنث را زره پوشیده گیر ** چون ببیند زخم گردد چون اسیر

مست حق هشیار چون شد از دبور ** مست حق ناید به خود تا نفخ صور

باده‌ی حق راست باشد بی دروغ ** دوغ خوردی دوغ خوردی دوغ دوغ

ساختی خود را جنید و بایزید ** رو که نشناسم تبر را از کلید 690

بدرگی و منبلی و حرص و آز ** چون کنی پنهان بشید ای مکرساز

خویش را منصور حلاجی کنی ** آتشی در پنبه‌ی یاران زنی

که بنشناسم عمر از بولهب ** باد کره‌ی خود شناسم نیمشب

ای خری کین از تو خر باور کند ** خویش را بهر تو کور و کر کند

خویش را از ره‌روان کمتر شمر ** تو حریف ره‌ریانی گه مخور 695

باز پر از شید سوی عقل تاز ** کی پرد بر آسمان پر مجاز

خویشتن را عاشق حق ساختی ** عشق با دیو سیاهی باختی

عاشق و معشوق را در رستخیز ** دو بدو بندند و پیش آرند تیز

تو چه خود را گیج و بی‌خود کرده‌ای ** خون رز کو خون ما را خورده‌ای

رو که نشناسم ترا از من بجه ** عارف بی‌خویشم و بهلول ده 700

تو توهم می‌کنی از قرب حق ** که طبق‌گر دور نبود از طبق