ای خری کین از تو خر باور کند ** خویش را بهر تو کور و کر کند

خویش را از ره‌روان کمتر شمر ** تو حریف ره‌ریانی گه مخور 695

باز پر از شید سوی عقل تاز ** کی پرد بر آسمان پر مجاز

خویشتن را عاشق حق ساختی ** عشق با دیو سیاهی باختی

عاشق و معشوق را در رستخیز ** دو بدو بندند و پیش آرند تیز

تو چه خود را گیج و بی‌خود کرده‌ای ** خون رز کو خون ما را خورده‌ای

رو که نشناسم ترا از من بجه ** عارف بی‌خویشم و بهلول ده 700

تو توهم می‌کنی از قرب حق ** که طبق‌گر دور نبود از طبق

این نمی‌بینی که قرب اولیا ** صد کرامت دارد و کار و کیا

آهن از داوود مومی می‌شود ** موم در دستت چو آهن می‌بود

قرب خلق و رزق بر جمله‌ست عام ** قرب وحی عشق دارند این کرام

قرب بر انواع باشد ای پدر ** می‌زند خورشید بر کهسار و زر 705

لیک قربی هست با زر شید را ** که از آن آگه نباشد بید را

شاخ خشک و تر قریب آفتاب ** آفتاب از هر دو کی دارد حجاب

لیک کو آن قربت شاخ طری ** که ثمار پخته از وی می‌خوری

شاخ خشک از قربت آن آفتاب ** غیر زوتر خشک گشتن گو بیاب

آنچنان مستی مباش ای بی‌خرد ** که به عقل آید پشیمانی خورد 710

بلک از آن مستان که چون می می‌خورند ** عقلهای پخته حسرت می‌برند

ای گرفته همچو گربه موش پیر ** گر از آن می شیرگیری شیر گیر

ای بخورده از خیالی جام هیچ ** همچو مستان حقایق بر مپیچ

می‌فتی این سو و آن سو مست‌وار ** ای تو این سو نیستت زان سو گذار

گر بدان سو راه یابی بعد از آن ** گه بدین سو گه بدان سو سر فشان 715

جمله این سویی از آن سو کپ مزن ** چون نداری مرگ هرزه جان مکن

آن خضرجان کز اجل نهراسد او ** شاید ار مخلوق را نشناسد او

کام از ذوق توهم خوش کنی ** در دمی در خیک خود پرش کنی