چونک بجهد در فتد اندر میان ** در میان هر دو کوه بی امان

او ز صیادان به که بگریخته ** خود پناهش خون او را ریخته 815

شسته صیادان میان آن دو کوه ** انتظار این قضای با شکوه

باشد اغلب صید این بز همچنین ** ورنه چالاکست و چست و خصم‌بین

رستم ارچه با سر و سبلت بود ** دام پاگیرش یقین شهوت بود

همچو من از مستی شهوت ببر ** مستی شهوت ببین اندر شتر

باز این مستی شهوت در جهان ** پیش مستی ملک دان مستهان 820

مستی آن مستی این بشکند ** او به شهوت التفاتی کی کند

آب شیرین تا نخوردی آب شور ** خوش بود خوش چون درون دیده نور

قطره‌ای از باده‌های آسمان ** بر کند جان را ز می وز ساقیان

تا چه مستیها بود املاک را ** وز جلالت روحهای پاک را

که به بوی دل در آن می بسته‌اند ** خم باده‌ی این جهان بشکسته‌اند 825

جز مگر آنها که نومیدند و دور ** همچو کفاری نهفته در قبور

ناامید از هر دو عالم گشته‌اند ** خارهای بی‌نهایت کشته‌اند

پس ز مستیها بگفتند ای دریغ ** بر زمین باران بدادیمی چو میغ

گستریدیمی درین بی‌داد جا ** عدل و انصاف و عبادات و وفا

این بگفتند و قضا می‌گفت بیست ** پیش پاتان دام ناپیدا بسیست 830

هین مدو گستاخ در دشت بلا ** هین مران کورانه اندر کربلا

که ز موی و استخوان هالکان ** می‌نیابد راه پای سالکان

جمله‌ی راه استخوان و موی و پی ** بس که تیغ قهر لاشی کرد شی

گفت حق که بندگان جفت عون ** بر زمین آهسته می‌رانند و هون

پا برهنه چون رود در خارزار ** جز بوقفه و فکرت و پرهیزگار 835

این قضا می‌گفت لیکن گوششان ** بسته بود اندر حجاب جوششان

چشمها و گوشها را بسته‌اند ** جز مر آنها را که از خود رسته‌اند

جز عنایت که گشاید چشم را ** جز محبت که نشاند خشم را