آن زمان آن فحم اخگر می‌نمود ** آن نه حسن کار نار حرص بود

آن زمان آن فحم اخگر می‌نمود ** آن نه حسن کار نار حرص بود 1125

حرص کارت را بیاراییده بود ** حرص رفت و ماند کار تو کبود

غوله‌ای را که بر آرایید غول ** پخته پندارد کسی که هست گول

آزمایش چون نماید جان او ** کند گردد ز آزمون دندان او

از هوس آن دام دانه می‌نمود ** عکس غول حرص و آن خود خام بود

حرص اندر کار دین و خیر جو ** چون نماند حرص باشد نغزرو 1130

خیرها نغزند نه از عکس غیر ** تاب حرص ار رفت ماند تاب خیر

تاب حرص از کار دنیا چون برفت ** فحم باشد مانده از اخگر بتفت

کودکان را حرص می‌آرد غرار ** تا شوند از ذوق دل دامن‌سوار

چون ز کودک رفت آن حرص بدش ** بر دگر اطفال خنده آیدش

که چه می‌کردم چه می‌دیدم درین ** خل ز عکس حرص بنمود انگبین 1135

آن بنای انبیا بی حرص بود ** زان چنان پیوسته رونقها فزود

ای بسا مسجد بر آورده کرام ** لیک نبود مسجد اقصاش نام

کعبه را که هر دمی عزی فزود ** آن ز اخلاصات ابراهیم بود

فضل آن مسجد خاک و سنگ نیست ** لیک در بناش حرص و جنگ نیست

نه کتبشان مثل کتب دیگران ** نی مساجدشان نی کسب وخان و مان 1140

نه ادبشان نه غضبشان نه نکال ** نه نعاس و نه قیاس و نه مقال

هر یکیشان را یکی فری دگر ** مرغ جانشان طایر از پری دگر

دل همی لرزد ز ذکر حالشان ** قبله‌ی افعال ما افعالشان

مرغشان را بیضه‌ها زرین بدست ** نیم‌شب جانشان سحرگه بین شدست

هر چه گویم من به جان نیکوی قوم ** نقص گفتم گشته ناقص‌گوی قوم 1145

مسجد اقصی بسازید ای کرام ** که سلیمان باز آمد والسلام

ور ازین دیوان و پریان سر کشند ** جمله را املاک در چنبر کشند

دیو یک دم کژ رود از مکر و زرق ** تازیانه آیدش بر سر چو برق

چون سلیمان شو که تا دیوان تو ** سنگ برند از پی ایوان تو