مسجد اقصی بسازید ای کرام ** که سلیمان باز آمد والسلام

ور ازین دیوان و پریان سر کشند ** جمله را املاک در چنبر کشند

دیو یک دم کژ رود از مکر و زرق ** تازیانه آیدش بر سر چو برق

چون سلیمان شو که تا دیوان تو ** سنگ برند از پی ایوان تو

چون سلیمان باش بی‌وسواس و ریو ** تا ترا فرمان برد جنی و دیو 1150

خاتم تو این دلست و هوش دار ** تا نگردد دیو را خاتم شکار

پس سلیمانی کند بر تو مدام ** دیو با خاتم حذر کن والسلام

آن سلیمانی دلا منسوخ نیست ** در سر و سرت سلیمانی کنیست

دیو هم وقتی سلیمانی کند ** لیک هر جولاهه اطلس کی تند

دست جنباند چو دست او ولیک ** در میان هر دوشان فرقیست نیک 1155

قصه‌ی شاعر و صله دادن شاه و مضاعف کردن آن وزیر بوالحسن نام

شاعری آورد شعری پیش شاه ** بر امید خلعت و اکرام و جاه

شاه مکرم بود فرمودش هزار ** از زر سرخ و کرامات و نثار

پس وزیرش گفت کین اندک بود ** ده هزارش هدیه وا ده تا رود

از چنو شاعر نس از تو بحردست ** ده هزاری که بگفتم اندکست

فقه گفت آن شاه را و فلسفه ** تا برآمد عشر خرمن از کفه 1160

ده هزارش داد و خلعت درخورش ** خانه‌ی شکر و ثنا گشت آن سرش

پس تفحص کرد کین سعی کی بود ** شاه را اهلیت من کی نمود

پس بگفتندش فلان‌الدین وزیر ** آن حسن نام و حسن خلق و ضمیر

در ثنای او یکی شعری دراز ** بر نبشت و سوی خانه رفت باز

بی‌زبان و لب همان نعمای شاه ** مدح شه می‌کرد و خلعتهای شاه 1165

باز آمدن آن شاعر بعد چند سال به امید همان صله و هزار دینار فرمودن بر قاعده‌ی خویش و گفتن وزیر نو هم حسن نام شاه را کی این سخت بسیارست و ما را خرجهاست و خزینه خالیست و من او را بده یک آن خشنود کنم

بعد سالی چند بهر رزق و کشت ** شاعر از فقر و عوز محتاج گشت

گفت وقت فقر و تنگی دو دست ** جست و جوی آزموده بهترست

درگهی را که آزمودم در کرم ** حاجت نو را بدان جانب برم

معنی الله گفت آن سیبویه ** یولهون فی الحوائج هم لدیه

گفت الهنا فی حوائجنا الیک ** والتمسناها وجدناها لدیک 1170