شاه مکرم بود فرمودش هزار ** از زر سرخ و کرامات و نثار

پس وزیرش گفت کین اندک بود ** ده هزارش هدیه وا ده تا رود

از چنو شاعر نس از تو بحردست ** ده هزاری که بگفتم اندکست

فقه گفت آن شاه را و فلسفه ** تا برآمد عشر خرمن از کفه 1160

ده هزارش داد و خلعت درخورش ** خانه‌ی شکر و ثنا گشت آن سرش

پس تفحص کرد کین سعی کی بود ** شاه را اهلیت من کی نمود

پس بگفتندش فلان‌الدین وزیر ** آن حسن نام و حسن خلق و ضمیر

در ثنای او یکی شعری دراز ** بر نبشت و سوی خانه رفت باز

بی‌زبان و لب همان نعمای شاه ** مدح شه می‌کرد و خلعتهای شاه 1165

باز آمدن آن شاعر بعد چند سال به امید همان صله و هزار دینار فرمودن بر قاعده‌ی خویش و گفتن وزیر نو هم حسن نام شاه را کی این سخت بسیارست و ما را خرجهاست و خزینه خالیست و من او را بده یک آن خشنود کنم

بعد سالی چند بهر رزق و کشت ** شاعر از فقر و عوز محتاج گشت

گفت وقت فقر و تنگی دو دست ** جست و جوی آزموده بهترست

درگهی را که آزمودم در کرم ** حاجت نو را بدان جانب برم

معنی الله گفت آن سیبویه ** یولهون فی الحوائج هم لدیه

گفت الهنا فی حوائجنا الیک ** والتمسناها وجدناها لدیک 1170

صد هزاران عاقل اندر وقت درد ** جمله نالان پیش آن دیان فرد

هیچ دیوانه‌ی فلیوی این کند ** بر بخیلی عاجزی کدیه تند

گر ندیدندی هزاران بار بیش ** عاقلان کی جان کشیدندیش پیش

بلک جمله‌ی ماهیان در موجها ** جمله‌ی پرندگان بر اوجها

پیل و گرگ و حیدر اشکار نیز ** اژدهای زفت و مور و مار نیز 1175

بلک خاک و باد و آب و هر شرار ** مایه زو یابند هم دی هم بهار

هر دمش لابه کند این آسمان ** که فرو مگذارم ای حق یک زمان

استن من عصمت و حفظ تو است ** جمله مطوی یمین آن دو دست

وین زمین گوید که دارم بر قرار ** ای که بر آبم تو کردستی سوار

جملگان کیسه ازو بر دوختند ** دادن حاجت ازو آموختند 1180

هر نبیی زو برآورده برات ** استعینوا منه صبرا او صلات