آدمی اول حریص نان بود ** زانک قوت و نان ستون جان بود

سوی کسب و سوی غصب و صد حیل ** جان نهاده بر کف از حرص و امل 1190

چون بنادر گشت مستغنی ز نان ** عاشق نامست و مدح شاعران

تا که اصل و فصل او را بر دهند ** در بیان فضل او منبر نهند

تا که کر و فر و زر بخشی او ** هم‌چو عنبر بو دهد در گفت و گو

خلق ما بر صورت خود کرد حق ** وصف ما از وصف او گیرد سبق

چونک آن خلاق شکر و حمدجوست ** آدمی را مدح‌جویی نیز خوست 1195

خاصه مرد حق که در فضلست چست ** پر شود زان باد چون خیک درست

ور نباشد اهل زان باد دروغ ** خیک بدریدست کی گیرد فروغ

این مثل از خود نگفتم ای رفیق ** سرسری مشنو چو اهلی و مفیق

این پیمبر گفت چون بشنید قدح ** که چرا فربه شود احمد به مدح

رفت شاعر پیش آن شاه و ببرد ** شعر اندر شکر احسان کان نمرد 1200

محسنان مردند و احسانها بماند ** ای خنک آن را که این مرکب براند

ظالمان مردند و ماند آن ظلمها ** وای جانی کو کند مکر و دها

گفت پیغامبر خنک آن را که او ** شد ز دنیا ماند ازو فعل نکو

مرد محسن لیک احسانش نمرد ** نزد یزدان دین و احسان نیست خرد

وای آنکو مرد و عصیانش نمود ** تا نپنداری به مرگ او جان ببرد 1205

این رها کن زانک شاعر بر گذر ** وام‌دارست و قوی محتاج زر

برد شاعر شعر سوی شهریار ** بر امید بخشش و احسان پار

نازنین شعری پر از در درست ** بر امید و بوی اکرام نخست

شاه هم بر خوی خود گفتش هزار ** چون چنین بد عادت آن شهریار

لیک این بار آن وزیر پر ز جود ** بر براق عز ز دنیا رفته بود 1210

بر مقام او وزیر نو رئیس ** گشته لیکن سخت بی‌رحم و خسیس

گفت ای شه خرجها داریم ما ** شاعری را نبود این بخشش جزا

من به ربع عشر این ای مغتنم ** مرد شاعر را خوش و راضی کنم