عقل جزوی را وزیر خود مگیر ** عقل کل را ساز ای سلطان وزیر

مر هوا را تو وزیر خود مساز ** که برآید جان پاکت از نماز

کین هوا پر حرص و حالی‌بین بود ** عقل را اندیشه یوم دین بود 1260

عقل را دو دیده در پایان کار ** بهر آن گل می‌کشد او رنج خار

که نفرساید نریزد در خزان ** باد هر خرطوم اخشم دور از آن

نشستن دیو بر مقام سلیمان علیه‌السلام و تشبه کردن او به کارهای سلیمان علیه‌السلام و فرق ظاهر میان هر دو سلیمان و دیو خویشتن را سلیمان بن داود نام کردن

ورچه عقلت هست با عقل دگر ** یار باش و مشورت کن ای پدر

با دو عقل از بس بلاها وا رهی ** پای خود بر اوج گردونها نهی

دیو گر خود را سلیمان نام کرد ** ملک برد و مملکت را رام کرد 1265

صورت کار سلیمان دیده بود ** صورت اندر سر دیوی می‌نمود

خلق گفتند این سلیمان بی‌صفاست ** از سلیمان تا سلیمان فرقهاست

او چو بیداریست این هم‌چون وسن ** هم‌چنانک آن حسن با این حسن

دیو می‌گفتی که حق بر شکل من ** صورتی کردست خوش بر اهرمن

دیو را حق صورت من داده است ** تا نیندازد شما را او بشست 1270

گر پدید آید به دعوی زینهار ** صورت او را مدارید اعتبار

دیوشان از مکر این می‌گفت لیک ** می‌نمود این عکس در دلهای نیک

نیست بازی با ممیز خاصه او ** که بود تمییز و عقلش غیب‌گو

هیچ سحر و هیچ تلبیس و دغل ** می‌نبندد پرده بر اهل دول

پس همی گفتند با خود در جواب ** بازگونه می‌روی ای کژ خطاب 1275

بازگونه رفت خواهی همچنین ** سوی دوزخ اسفل اندر سافلین

او اگر معزول گشتست و فقیر ** هست در پیشانیش بدر منیر

تو اگر انگشتری را برده‌ای ** دوزخی چون زمهریر افسرده‌ای

ما ببوش و عارض و طاق و طرنب ** سر کجا که خود همی ننهیم سنب

ور به غفلت ما نهیم او را جبین ** پنجه‌ی مانع برآید از زمین 1280

که منه آن سر مرین سر زیر را ** هین مکن سجده مرین ادبار را

کردمی من شرح این بس جان‌فزا ** گر نبودی غیرت و رشک خدا