پس به چنگال از زمین انگیخت گرد ** زود زاغ مرده را در گور کرد

دفن کردش پس بپوشیدش به خاک ** زاغ از الهام حق بد علم‌ناک

گفت قابیل آه شه بر عقل من ** که بود زاغی ز من افزون به فن

عقل کل را گفت مازاغ البصر ** عقل جزوی می‌کند هر سو نظر

عقل مازاغ است نور خاصگان ** عقل زاغ استاد گور مردگان 1310

جان که او دنباله‌ی زاغان پرد ** زاغ او را سوی گورستان برد

هین مدو اندر پی نفس چو زاغ ** کو به گورستان برد نه سوی باغ

گر روی رو در پی عنقای دل ** سوی قاف و مسجد اقصای دل

نوگیاهی هر دم ز سودای تو ** می‌دمد در مسجد اقصای تو

تو سلیمان‌وار داد او بده ** پی بر از وی پای رد بر وی منه 1315

زانک حال این زمین با ثبات ** باز گوید با تو انواع نبات

در زمین گر نیشکر ور خود نیست ** ترجمان هر زمین نبت ویست

پس زمین دل که نبتش فکر بود ** فکرها اسرار دل را وا نمود

گر سخن‌کش یابم اندر انجمن ** صد هزاران گل برویم چون چمن

ور سخن‌کش یابم آن دم زن به مزد ** می‌گریزد نکته‌ها از دل چو دزد 1320

جنبش هر کس به سوی جاذبست ** جذب صدق نه چو جذب کاذبست

می‌روی گه گمره و گه در رشد ** رشته پیدا نه و آنکت می‌کشد

اشتر کوری مهار تو رهین ** تو کشش می‌بین مهارت را مبین

گر شدی محسوس جذاب و مهار ** پس نماندی این جهان دارالغرار

گبر دیدی کو پی سگ می‌رود ** سخره‌ی دیو ستنبه می‌شود 1325

در پی او کی شدی مانند حیز ** پی خود را واکشیدی گبر نیز

گاو گر واقف ز قصابان بدی ** کی پی ایشان بدان دکان شدی

یا بخوردی از کف ایشان سبوس ** یا بدادی شیرشان از چاپلوس

ور بخوردی کی علف هضمش شدی ** گر ز مقصود علف واقف بدی

پس ستون این جهان خود غفلتست ** چیست دولت کین دوادو با لتست 1330