این شمال و این صبا و این دبور ** کی بود از لطف و از انعام دور

این شمال و این صبا و این دبور ** کی بود از لطف و از انعام دور 140

یک کف گندم ز انباری ببین ** فهم کن کان جمله باشد همچنین

کل باد از برج باد آسمان ** کی جهد بی مروحه‌ی آن بادران

بر سر خرمن به وقت انتقاد ** نه که فلاحان ز حق جویند باد

تا جدا گردد ز گندم کاهها ** تا به انباری رود یا چاهها

چون بماند دیر آن باد وزان ** جمله را بینی به حق لابه‌کنان 145

همچنین در طلق آن باد ولاد ** گر نیاید بانگ درد آید که داد

گر نمی‌دانند کش راننده اوست ** باد را پس کردن زاری چه خوست

اهل کشتی همچنین جویای باد ** جمله خواهانش از آن رب العباد

همچنین در درد دندانها ز باد ** دفع می‌خواهی بسوز و اعتقاد

از خدا لابه‌کنان آن جندیان ** که بده باد ظفر ای کامران 150

رقعه‌ی تعویذ می‌خواهند نیز ** در شکنجه‌ی طلق زن از هر عزیز

پس همه دانسته‌اند آن را یقین ** که فرستد باد رب‌العالمین

پس یقین در عقل هر داننده هست ** اینک با جنبنده جنباننده هست

گر تو او را می‌نبینی در نظر ** فهم کن آن را به اظهار اثر

تن به جان جنبد نمی‌بینی تو جان ** لیک از جنبیدن تن جان بدان 155

گفت او گر ابلهم من در ادب ** زیرکم اندر وفا و در طلب

گفت ادب این بود خود که دیده شد ** آن دگر را خود همی‌دانی تو لد

قصه‌ی آن صوفی کی زن خود را بیگانه‌ای بگرفت

صوفیی آمد به سوی خانه روز ** خانه یک در بود و زن با کفش‌دوز

جفت گشته با رهی خویش زن ** اندر آن یک حجره از وسواس تن

چون بزد صوفی به جد در چاشتگاه ** هر دو درماندند نه حیلت نه راه 160

هیچ معهودش نبد کو آن زمان ** سوی خانه باز گردد از دکان

قاصدا آن روز بی‌وقت آن مروع ** از خیالی کرد تا خانه رجوع

اعتماد زن بر آن کو هیچ بار ** این زمان فا خانه نامد او ز کار

آن قیاسش راست نامد از قضا ** گرچه ستارست هم بدهد سزا