داند او کو نیک‌بخت و محرمست ** زیرکی ز ابلیس و عشق از آدمست

زیرکی سباحی آمد در بحار ** کم رهد غرقست او پایان کار

هل سباحت را رها کن کبر و کین ** نیست جیحون نیست جو دریاست این

وانگهان دریای ژرف بی‌پناه ** در رباید هفت دریا را چو کاه 1405

عشق چون کشتی بود بهر خواص ** کم بود آفت بود اغلب خلاص

زیرکی بفروش و حیرانی بخر ** زیرکی ظنست و حیرانی نظر

عقل قربان کن به پیش مصطفی ** حسبی الله گو که الله‌ام کفی

هم‌چو کنعان سر ز کشتی وا مکش ** که غرورش داد نفس زیرکش

که برآیم بر سر کوه مشید ** منت نوحم چرا باید کشید 1410

چون رمى از منتش اى بىرشد ** كه خدا هم منت او مىكشد

چون رمی از منتش بر جان ما ** چونک شکر و منتش گوید خدا

تو چه دانی ای غراره‌ی پر حسد ** منت او را خدا هم می‌کشد

کاشکی او آشنا ناموختی ** تا طمع در نوح و کشتی دوختی

کاش چون طفل از حیل جاهل بدی ** تا چو طفلان چنگ در مادر زدی 1415

یا به علم نقل کم بودی ملی ** علم وحی دل ربودی از ولی

با چنین نوری چو پیش آری کتاب ** جان وحی آسای تو آرد عتاب

چون تیمم با وجود آب دان ** علم نقلی با دم قطب زمان

خویش ابله کن تبع می‌رو سپس ** رستگی زین ابلهی یابی و بس

اکثر اهل الجنه البله ای پسر ** بهر این گفتست سلطان البشر 1420

زیرکی چون کبر و باد انگیز تست ** ابلهی شو تا بماند دل درست

ابلهی نه کو به مسخرگی دوتوست ** ابلهی کو واله و حیران هوست

ابلهان‌اند آن زنان دست بر ** از کف ابله وز رخ یوسف نذر

عقل را قربان کن اندر عشق دوست ** عقلها باری از آن سویست کوست

عقلها آن سو فرستاده عقول ** مانده این سو که نه معشوقست گول 1425

زین سر از حیرت گر این عقلت رود ** هر سو مویت سر و عقلی شود