کاشکی او آشنا ناموختی ** تا طمع در نوح و کشتی دوختی

کاش چون طفل از حیل جاهل بدی ** تا چو طفلان چنگ در مادر زدی 1415

یا به علم نقل کم بودی ملی ** علم وحی دل ربودی از ولی

با چنین نوری چو پیش آری کتاب ** جان وحی آسای تو آرد عتاب

چون تیمم با وجود آب دان ** علم نقلی با دم قطب زمان

خویش ابله کن تبع می‌رو سپس ** رستگی زین ابلهی یابی و بس

اکثر اهل الجنه البله ای پسر ** بهر این گفتست سلطان البشر 1420

زیرکی چون کبر و باد انگیز تست ** ابلهی شو تا بماند دل درست

ابلهی نه کو به مسخرگی دوتوست ** ابلهی کو واله و حیران هوست

ابلهان‌اند آن زنان دست بر ** از کف ابله وز رخ یوسف نذر

عقل را قربان کن اندر عشق دوست ** عقلها باری از آن سویست کوست

عقلها آن سو فرستاده عقول ** مانده این سو که نه معشوقست گول 1425

زین سر از حیرت گر این عقلت رود ** هر سو مویت سر و عقلی شود

نیست آن سو رنج فکرت بر دماغ ** که دماغ و عقل روید دشت و باغ

سوی دشت از دشت نکته بشنوی ** سوی باغ آیی شود نخلت روی

اندرین ره ترک کن طاق و طرنب ** تا قلاوزت نجنبد تو مجنب

هر که او بی سر بجنبد دم بود ** جنبشش چون جنبش کزدم بود 1430

کژرو و شب کور و زشت و زهرناک ** پیشه‌ی او خستن اجسام پاک

سر بکوب آن را که سرش این بود ** خلق و خوی مستمرش این بود

خود صلاح اوست آن سر کوفتن ** تا رهد جان‌ریزه‌اش زان شوم‌تن

واستان آن دست دیوانه سلاح ** تا ز تو راضی شود عدل و صلاح

چون سلاحش هست و عقلش نه ببند ** دست او را ورنه آرد صد گزند 1435

بیان آنک حصول علم و مال و جاه بدگوهران را فضیحت اوست و چون شمشیریست کی افتادست به دست راه‌زن

بدگهر را علم و فن آموختن ** دادن تیغی به دست راه‌زن

تیغ دادن در کف زنگی مست ** به که آید علم ناکس را به دست

علم و مال و منصب و جاه و قران ** فتنه آمد در کف بدگوهران