زلف جعد مشکبار عقل‌بر ** آخرا چون دم زشت خنگ خر

خوش ببین کونش ز اول باگشاد ** وآخر آن رسواییش بین و فساد

زانک او بنمود پیدا دام را ** پیش تو بر کند سبلت خام را 1610

پس مگو دنیا به تزویرم فریفت ** ورنه عقل من ز دامش می‌گریخت

طوق زرین و حمایل بین هله ** غل و زنجیری شدست و سلسله

همچنین هر جزو عالم می‌شمر ** اول و آخر در آرش در نظر

هر که آخربین‌تر او مسعودتر ** هر که آخربین‌تر او مطرودتر

روی هر یک چون مه فاخر ببین ** چونک اول دیده شد آخر ببین 1615

تا نباشی هم‌چو ابلیس اعوری ** نیم بیند نیم نی چون ابتری

دید طین آدم و دینش ندید ** این جهان دید آن جهان‌بینش ندید

فضل مردان بر زنان ای بو شجاع ** نیست بهر قوت و کسب و ضیاع

ورنه شیر و پیل را بر آدمی ** فضل بودی بهر قوت ای عمی

فضل مردان بر زن ای حالی‌پرست ** زان بود که مرد پایان بین‌ترست 1620

مرد کاندر عاقبت‌بینی خمست ** او ز اهل عاقبت چون زن کمست

از جهان دو بانگ می‌آید به ضد ** تا کدامین را تو باشی مستعد

آن یکی بانگش نشور اتقیا ** وان یکی بانگش فریب اشقیا

من شکوفه‌ی خارم ای خوش گرمدار ** گل بریزد من بمانم شاخ خار

بانگ اشکوفه‌ش که اینک گل‌فروش ** بانگ خار او که سوی ما مکوش 1625

این پذیرفتی بماندی زان دگر ** که محب از ضد محبوبست کر

آن یکی بانگ این که اینک حاضرم ** بانگ دیگر بنگر اندر آخرم

حاضری‌ام هست چون مکر و کمین ** نقش آخر ز آینه‌ی اول ببین

چون یکی زین دو جوال اندر شدی ** آن دگر را ضد و نا درخور شدی

ای خنک آنکو ز اول آن شنید ** کش عقول و مسمع مردان شنید 1630

خانه خالی یافت و جا را او گرفت ** غیر آنش کژ نماید یا شگفت

کوزه‌ی نو کو به خود بولی کشید ** آن خبث را آب نتواند برید