هیچ معهودش نبد کو آن زمان ** سوی خانه باز گردد از دکان

قاصدا آن روز بی‌وقت آن مروع ** از خیالی کرد تا خانه رجوع

اعتماد زن بر آن کو هیچ بار ** این زمان فا خانه نامد او ز کار

آن قیاسش راست نامد از قضا ** گرچه ستارست هم بدهد سزا

چونک بد کردی بترس آمن مباش ** زانک تخمست و برویاند خداش 165

چند گاهی او بپوشاند که تا ** آیدت زان بد پشیمان و حیا

عهد عمر آن امیر مومنان ** داد دزدی را به جلاد و عوان

بانگ زد آن دزد کای میر دیار ** اولین بارست جرمم زینهار

گفت عمر حاش لله که خدا ** بار اول قهر بارد در جزا

بارها پوشد پی اظهار فضل ** باز گیرد از پی اظهار عدل 170

تا که این هر دو صفت ظاهر شود ** آن مبشر گردد این منذر شود

بارها زن نیز این بد کرده بود ** سهل بگذشت آن و سهلش می‌نمود

آن نمی‌دانست عقل پای‌سست ** که سبو دایم ز جو ناید درست

آنچنانش تنگ آورد آن قضا ** که منافق را کند مرگ فجا

نه طریق و نه رفیق و نه امان ** دست کرده آن فرشته سوی جان 175

آنچنان کین زن در آن حجره جفا ** خشک شد او و حریفش ز ابتلا

گفت صوفی با دل خود کای دو گبر ** از شما کینه کشم لیکن به صبر

لیک نادانسته آرم این نفس ** تا که هر گوشی ننوشد این جرس

از شما پنهان کشد کینه محق ** اندک اندک هم‌چو بیماری دق

مرد دق باشد چو یخ هر لحظه کم ** لیک پندارد بهر دم بهترم 180

هم‌چو کفتاری که می‌گیرندش و او ** غره‌ی آن گفت کین کفتار کو

هیچ پنهان‌خانه آن زن را نبود ** سمج و دهلیز و ره بالا نبود

نه تنوری که در آن پنهان شود ** نه جوالی که حجاب آن شود

هم‌چو عرصه‌ی پهن روز رستخیز ** نه گو و نه پشته نه جای گریز

گفت یزدان وصف این جای حرج ** بهر محشر لا تری فیها عوج 185

معشوق را زیر چادر پنهان کردن جهت تلبیس و بهانه گفتن زن کی ان کید کن عظیم