هست افزونی هر ذاتی دلیل ** کو بود حادث به علتها علیل

تفسیر اوجس فی نفسه خیفة موسی قلنا لا تخف انک انت الا علی

گفت موسی سحر هم حیران‌کنیست ** چون کنم کین خلق را تمییز نیست 1670

گفت حق تمییز را پیدا کنم ** عقل بی‌تمییز را بینا کنم

گرچه چون دریا برآوردند کف ** موسیا تو غالب آیی لا تخف

بود اندر عهده خود سحر افتخار ** چون عصا شد مار آنها گشت عار

هر کسی را دعوی حسن و نمک ** سنگ مرگ آمد نمکها را محک

سحر رفت و معجزه‌ی موسی گذشت ** هر دو را از بام بود افتاد طشت 1675

بانگ طشت سحر جز لعنت چه ماند ** بانگ طشت دین به جز رفعت چه ماند

چون محک پنهان شدست از مرد و زن ** در صف آ ای قلب و اکنون لاف زن

وقت لافستت محک چون غایبست ** می‌برندت از عزیزی دست دست

قلب می‌گوید ز نخوت هر دمم ** ای زر خالص من از تو کی کمم

زر همی‌گوید بلی ای خواجه‌تاش ** لیک می‌آید محک آماده باش 1680

مرگ تن هدیه‌ست بر اصحاب راز ** زر خالص را چه نقصانست گاز

قلب اگر در خویش آخربین بدی ** آن سیه که آخر شد او اول شدی

چون شدی اول سیه اندر لقا ** دور بودی از نفاق و از شقا

کیمیای فضل را طالب بدی ** عقل او بر زرق او غالب بدی

چون شکسته‌دل شدی از حال خویش ** جابر اشکستگان دیدی به پیش 1685

عاقبت را دید و او اشکسته شد ** از شکسته‌بند در دم بسته شد

فضل مسها را سوی اکسیر راند ** آن زراندود از کرم محروم ماند

ای زراندوده مکن دعوی ببین ** که نماند مشتریت اعمی چنین

نور محشر چشمشان بینا کند ** چشم بندی ترا رسوا کند

بنگر آنها را که آخر دیده‌اند ** حسرت جانها و رشک دیده‌اند 1690

بنگر آنها را که حالی دیده‌اند ** سر فاسد ز اصل سر ببریده‌اند

پیش حالی‌بین که در جهلست و شک ** صبح صادق صبح کاذب هر دو یک

صبح کاذب صد هزاران کاروان ** داد بر باد هلاکت ای جوان