چون شدی اول سیه اندر لقا ** دور بودی از نفاق و از شقا

کیمیای فضل را طالب بدی ** عقل او بر زرق او غالب بدی

چون شکسته‌دل شدی از حال خویش ** جابر اشکستگان دیدی به پیش 1685

عاقبت را دید و او اشکسته شد ** از شکسته‌بند در دم بسته شد

فضل مسها را سوی اکسیر راند ** آن زراندود از کرم محروم ماند

ای زراندوده مکن دعوی ببین ** که نماند مشتریت اعمی چنین

نور محشر چشمشان بینا کند ** چشم بندی ترا رسوا کند

بنگر آنها را که آخر دیده‌اند ** حسرت جانها و رشک دیده‌اند 1690

بنگر آنها را که حالی دیده‌اند ** سر فاسد ز اصل سر ببریده‌اند

پیش حالی‌بین که در جهلست و شک ** صبح صادق صبح کاذب هر دو یک

صبح کاذب صد هزاران کاروان ** داد بر باد هلاکت ای جوان

نیست نقدی کش غلط‌انداز نیست ** وای آن جان کش محک و گاز نیست

زجر مدعی از دعوی و امر کردن او را به متابعت

بو مسیلم گفت خود من احمدم ** دین احمد را به فن برهم زدم 1695

بو مسیلم را بگو کم کن بطر ** غره‌ی اول مشو آخر نگر

این قلاوزی مکن از حرص جمع ** پس‌روی کن تا رود در پیش شمع

شمع مقصد را نماید هم‌چو ماه ** کین طرف دانه‌ست یا خود دامگاه

گر بخواهی ور نخواهی با چراغ ** دیده گردد نقش باز و نقش زاغ

ورنه این زاغان دغل افروختند ** بانگ بازان سپید آموختند 1700

بانگ هدهد گر بیاموزد فتی ** راز هدهد کو و پیغام سبا

بانگ بر رسته ز بر بسته بدان ** تاج شاهان را ز تاج هدهدان

حرف درویشان و نکته‌ی عارفان ** بسته‌اند این بی‌حیایان بر زبان

هر هلاک امت پیشین که بود ** زانک چندل را گمان بردند عود

بودشان تمییز کان مظهر کند ** لیک حرص و آز کور و کر کند 1705

کوری کوران ز رحمت دور نیست ** کوری حرص است که آن معذور نیست

چارمیخ شه ز رحمت دور نی ** چار میخ حاسدی مغفور نی