گفت عمر حاش لله که خدا ** بار اول قهر بارد در جزا

بارها پوشد پی اظهار فضل ** باز گیرد از پی اظهار عدل 170

تا که این هر دو صفت ظاهر شود ** آن مبشر گردد این منذر شود

بارها زن نیز این بد کرده بود ** سهل بگذشت آن و سهلش می‌نمود

آن نمی‌دانست عقل پای‌سست ** که سبو دایم ز جو ناید درست

آنچنانش تنگ آورد آن قضا ** که منافق را کند مرگ فجا

نه طریق و نه رفیق و نه امان ** دست کرده آن فرشته سوی جان 175

آنچنان کین زن در آن حجره جفا ** خشک شد او و حریفش ز ابتلا

گفت صوفی با دل خود کای دو گبر ** از شما کینه کشم لیکن به صبر

لیک نادانسته آرم این نفس ** تا که هر گوشی ننوشد این جرس

از شما پنهان کشد کینه محق ** اندک اندک هم‌چو بیماری دق

مرد دق باشد چو یخ هر لحظه کم ** لیک پندارد بهر دم بهترم 180

هم‌چو کفتاری که می‌گیرندش و او ** غره‌ی آن گفت کین کفتار کو

هیچ پنهان‌خانه آن زن را نبود ** سمج و دهلیز و ره بالا نبود

نه تنوری که در آن پنهان شود ** نه جوالی که حجاب آن شود

هم‌چو عرصه‌ی پهن روز رستخیز ** نه گو و نه پشته نه جای گریز

گفت یزدان وصف این جای حرج ** بهر محشر لا تری فیها عوج 185

معشوق را زیر چادر پنهان کردن جهت تلبیس و بهانه گفتن زن کی ان کید کن عظیم

چادر خود را برو افکند زود ** مرد را زن ساخت و در را بر گشود

زیر چادر مرد رسوا و عیان ** سخت پیدا چون شتر بر نردبان

گفت خاتونیست از اعیان شهر ** مر ورا از مال و اقبالست بهر

در ببستم تا کسی بیگانه‌ای ** در نیاید زود نادانانه‌ای

گفت صوفی چیستش هین خدمتی ** تا بر آرم بی‌سپاس و منتی 190

گفت میلش خویشی و پیوستگیست ** نیک خاتونیست حق داند که کیست

خواست دختر را ببیند زیر دست ** اتفاقا دختر اندر مکتبست

باز گفت ار آرد باشد یا سبوس ** می‌کنم او را به جان و دل عروس