ماهیا آخر نگر بنگر بشست ** بدگلویی چشم آخربینت بست

با دو دیده اول و آخر ببین ** هین مباش اعور چو ابلیس لعین

اعور آن باشد که حالی دید و بس ** چون بهایم بی‌خبر از بازپس 1710

چون دو چشم گاو در جرم تلف ** هم‌چو یک چشمست کش نبود شرف

نصف قیمت ارزد آن دو چشم او ** که دو چشمش راست مسند چشم تو

ور کنی یک چشم آدم‌زاده‌ای ** نصف قیمت لایقست از جاده‌ای

زانک چشم آدمی تنها به خود ** بی دو چشم یار کاری می‌کند

چشم خر چون اولش بی آخرست ** گر دو چشمش هست حکمش اعورست 1715

این سخن پایان ندارد وان خفیف ** می‌نویسد رقعه در طمع رغیف

بقیه‌ی نوشتن آن غلام رقعه به طلب اجری

رفت پیش از نامه پیش مطبخی ** کای بخیل از مطبخ شاه سخی

دور ازو وز همت او کین قدر ** از جری‌ام آیدش اندر نظر

گفت بهر مصلحت فرموده است ** نه برای بخل و نه تنگی دست

گفت دهلیزیست والله این سخن ** پیش شه خاکست هم زر کهن 1720

مطبخی ده گونه حجت بر فراشت ** او همه رد کرد از حرصی که داشت

چون جری کم آمدش در وقت چاشت ** زد بسی تشنیع او سودی نداشت

گفت قاصد می‌کنید اینها شما ** گفت نه که بنده فرمانیم ما

این مگیر از فرع این از اصل گیر ** بر کمان کم زن که از بازوست تیر

ما رمیت اذ رمیت ابتلاست ** بر نبی کم نه گنه کان از خداست 1725

آب از سر تیره است ای خیره‌خشم ** پیشتر بنگر یکی بگشای چشم

شد ز خشم و غم درون بقعه‌ای ** سوی شه بنوشت خشمین رقعه‌ای

اندر آن رقعه ثنای شاه گفت ** گوهر جود و سخای شاه سفت

کای ز بحر و ابر افزون کف تو ** در قضای حاجت حاجات‌جو

زانک ابر آنچ دهد گریان دهد ** کف تو خندان پیاپی خوان نهد 1730

ظاهر رقعه اگر چه مدح بود ** بوی خشم از مدح اثرها می‌نمود

زان همه کار تو بی‌نورست و زشت ** که تو دوری دور از نور سرشت