چشم خر چون اولش بی آخرست ** گر دو چشمش هست حکمش اعورست

چشم خر چون اولش بی آخرست ** گر دو چشمش هست حکمش اعورست 1715

این سخن پایان ندارد وان خفیف ** می‌نویسد رقعه در طمع رغیف

بقیه‌ی نوشتن آن غلام رقعه به طلب اجری

رفت پیش از نامه پیش مطبخی ** کای بخیل از مطبخ شاه سخی

دور ازو وز همت او کین قدر ** از جری‌ام آیدش اندر نظر

گفت بهر مصلحت فرموده است ** نه برای بخل و نه تنگی دست

گفت دهلیزیست والله این سخن ** پیش شه خاکست هم زر کهن 1720

مطبخی ده گونه حجت بر فراشت ** او همه رد کرد از حرصی که داشت

چون جری کم آمدش در وقت چاشت ** زد بسی تشنیع او سودی نداشت

گفت قاصد می‌کنید اینها شما ** گفت نه که بنده فرمانیم ما

این مگیر از فرع این از اصل گیر ** بر کمان کم زن که از بازوست تیر

ما رمیت اذ رمیت ابتلاست ** بر نبی کم نه گنه کان از خداست 1725

آب از سر تیره است ای خیره‌خشم ** پیشتر بنگر یکی بگشای چشم

شد ز خشم و غم درون بقعه‌ای ** سوی شه بنوشت خشمین رقعه‌ای

اندر آن رقعه ثنای شاه گفت ** گوهر جود و سخای شاه سفت

کای ز بحر و ابر افزون کف تو ** در قضای حاجت حاجات‌جو

زانک ابر آنچ دهد گریان دهد ** کف تو خندان پیاپی خوان نهد 1730

ظاهر رقعه اگر چه مدح بود ** بوی خشم از مدح اثرها می‌نمود

زان همه کار تو بی‌نورست و زشت ** که تو دوری دور از نور سرشت

رونق کار خسان کاسد شود ** هم‌چو میوه‌ی تازه زو فاسد شود

رونق دنیا برآرد زو کساد ** زانک هست از عالم کون و فساد

خوش نگردد از مدیحی سینه‌ها ** چونک در مداح باشد کینه‌ها 1735

ای دل از کین و کراهت پاک شو ** وانگهان الحمد خوان چالاک شو

بر زبان الحمد و اکراه درون ** از زبان تلبیس باشد یا فسون

وانگهان گفته خدا که ننگرم ** من به ظاهر من به باطن ناظرم

حکایت آن مداح کی از جهت ناموس شکر ممدوح می‌کرد و بوی اندوه و غم اندرون او و خلاقت دلق ظاهر او می‌نمود کی آن شکرها لافست و دروغ

آن یکی با دلق آمد از عراق ** باز پرسیدند یاران از فراق