کو نشان عشق و ایثار و رضا ** گر درستست آنچ گفتی ما مضی

خود گرفتم مال گم شد میل کو ** سیل اگر بگذشت جای سیل کو

چشم تو گر بد سیاه و جان‌فزا ** گر نماند او جان‌فزا ازرق چرا 1755

کو نشان پاک‌بازی ای ترش ** بوی لاف کژ همی‌آید خمش

صد نشان باشد درون ایثار را ** صد علامت هست نیکوکار را

مال در ایثار اگر گردد تلف ** در درون صد زندگی آید خلف

در زمین حق زراعت کردنی ** تخمهای پاک آنگه دخل نی

گر نروید خوشه از روضات هو ** پس چه واسع باشد ارض الله بگو 1760

چونک این ارض فنا بی‌ریع نیست ** چون بود ارض الله آن مستوسعیست

این زمین را ریع او خود بی‌حدست ** دانه‌ای را کمترین خود هفصدست

حمد گفتی کو نشان حامدون ** نه برونت هست اثر نه اندرون

حمد عارف مر خدا را راستست ** که گواه حمد او شد پا و دست

از چه تاریک جسمش بر کشید ** وز تک زندان دنیااش خرید 1765

اطلس تقوی و نور متلف ** آیت حمدست او را بر کتف

وا رهیده از جهان عاریه ** ساکن گلزار و عین جاریه

بر سریر سر عالی‌همتش ** مجلس و جا و مقام و رتبتش

مقعد صدقی که صدیقان درو ** جمله سر سبزند و شاد و تازه‌رو

حمدشان چون حمد گلشن از بهار ** صد نشانی دارد و صد گیر و دار 1770

بر بهارش چشمه و نخل و گیاه ** وآن گلستان و نگارستان گواه

شاهد شاهد هزاران هر طرف ** در گواهی هم‌چو گوهر بر صدف

بوی سر بد بیاید از دمت ** وز سر و رو تابد ای لافی غمت

بوشناسانند حاذق در مصاف ** تو به جلدی های هو کم کن گزاف

تو ملاف از مشک کان بوی پیاز ** از دم تو می‌کند مکشوف راز 1775

گل‌شکر خوردم همی‌گویی و بوی ** می‌زند از سیر که یافه مگوی

هست دل ماننده‌ی خانه‌ی کلان ** خانه‌ی دل را نهان همسایگان